μέτρησα τις μέρες...

μία, μία...και ήρθε σχεδόν η στιγμή...κλείνω τα πάντα...χαίρομαι πολύ που θα μείνω μακριά από τον υπολογιστή και η επαφή μου με τις σκέψεις θα γίνεται μ΄σεω μολυβιού και τετραδίου...μέτρησα τις μέρες, μία, μία,...για λίγο δε θα μου λείψει τίποτα. μου λείπει μονάχα αυτό που πάω να ζήσω...απίστευτο μου φαίνεται..μέτρησα τις μέρες μία, μία και τώρα μπορώ να μου ευχηθώ...καλό καλοκαίρι...φεύγω...με περιμένει η αγαπημένη μου ακρογιαλιά...

Άλλος ένας λόγος ν' αγαπάω την πόλη μου

είναι ο δημοτικός της ραδιοφωνικός σταθμός... ακομπλεξάριστος και πολυπολιτισμικός σαν το λιμάνι του...μέσα σε μια ώρα έχω ακούσει Wilco, Florence and The Machine, Yaght, Regina Spektor, Spitfire, Λένα Πλάτωνος, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Νίκο Κουρκούλη και Νίκο Βέρτη...Τα ξένα ξέχωρα από τα ελληνικά, αλλά αυτή τη στιγμή που τα ελληνικά είδη περιπλέκονται μοναδικά μεταξύ τους, νοιώθω συγκλωνισμένη...μπορώ να μοιραστώ τη διαστροφή μου με άλλους ανθρώπους που ζουν τελικά στην ίδια πόλη...ω τι ευτυχία!

Μετράω τις μέρες και αμέσως μετά τα χρόνια

Πέρασα 2 μέρες στην Α. Με την αγαπημένη μου φίλη και τον φίλο μας Θ. Ήταν τέλεια. Η έννοια του παραδείσου για μένα. Μπάνιο, βιβλίο, σινεμά, σκατοδιάθεση που χωρίς καθόλου προσπάθεια, έσβησε με την πρώτη γουλιά ποτού και τις πρώτες μας λέξεις...Η προχθεσινή νύχτα μας βρήκε στο απομονωμένο μπαρ του διπλανού χωριού, να πίνουμε το ποτό μας, να θυμόμαστε και να ονειρευόμαστε. Η Γ. και ο Θ. τα είχαν παλιά και συνειδητοποιήσαμε πως είχαν περάσει 10 χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι. Γιορτάσαμε την επέτειο του χωρισμού και ύστερα αρχίσαμε να φανταζόμαστε πως θα είναι η ζωή μας σε 10 χρόνια...οι προβλέψεις έχουν κοινό παρανομαστή την διατήρηση της φιλίας μας, που θα συνευρεθεί και πάλι τότε στο ίδιο μπαρ που θα είναι το μόνο που θα παραμείνει ίδιο,όπως και η λαχτάρα μας για τα τραγούδια που έπαιζε ο ντιτζει εκείνο το βράδυ...το είχε μυριστεί και μας έκανε το ίδιο δώρο. Μετράω τις μέρες για να πάω ξανά εκεί. 4 μείνανε...Η Γ. και ο Θ. θα γυρίσουν στην Αθήνα και γω θα είμαι εκεί και θα σχεδιάζω το μέλλον και θα μετράω τα χρόνια για την επόμενη συνάντησή μας, στο ίδιο μπαρ σε μια δεκαετία...

Η μια σου λέξη

...και μόνο η διάθεση να γυρίσεις προς τη μεριά μου, με ειλικρινή παραδοχή της επίπονης κοινής κατάστασής σου, η μια σου λέξη μαζί με την επόμενη και την ακόλουθη...έμοιασε με άγγιγμα επούλωσης...σαν φτερό αγγέλου που αγκαλιάζει το σώμα, όταν πονάει στη μοναχικότητά του...δε σταμάτησε ο πόνος, αλλά σίγουρα γλυκάθηκε ...και ετοιμάζεται να πάει στη γωνιά του σιγά σιγά...για μια στιγμή, η μια σου λέξη, σε μεταμόρφωσε σε φύλακα - άγγελο...που πετά ελεύθερος και ξέρει πότε ν' αγκαλιάσει..

ποναω

πολυ...περισσοτερο απο καθε αλλη απωλεια...για σενα...σταματησα να μετραω τα χρονια σου....τιποτα δεν εχει σημασια...το καρω πουκαμισο ...σ αγαπαω....δεν το χω πει σε κανενανμου λειπεις

...H παρουσία σου στην πόλη μας

Πάντα ήταν αισθητή και η απουσία σου ταυτόχρονα. Δε μπορώ να καταλάβω το πως... περπατώ στην πόλη μας, ξέροντας πως εσύ επέλεξες μια άλλη πόλη, άλλης χώρας, που μοιάζει να σε χωράει περισσότερο από κάθε άλλη. Όμως όσο, όταν και όποτε κινούμαι σ' αυτή μοιάζουν οι γωνίες έτοιμες να σε υποδεχθούν και την ίδια στιγμή μένουν μοναχικές, σκιαγραφώντας άγνωστες μορφές...μου λείπεις...όχι εσύ...αλλά η παρουσία σου...μ' αρέσει που χω πάντα την αίσθησή της...αλλά είναι στιγμές που απελπίζομαι στην αίσθηση της απουσίας σου...ειδικά όταν μέσα μου ξέρω πως μια άλλη πόλη σε χαίρεται και σε υποδέχεται με τα φώτα της στους διάπλατους δρόμους της...πότε θα καπνίσουμε ένα φτηνό τσιγάρο;

Τα παιδιά της γειτονιάς μου ...

με "πειράζουνε"... Μιας κι έφυγε και το δεύτερο τρίτο της γειτονιάς αποφάσισαν να στήσουν το δικό τους πάρτυ. Μαζεύτηκαν στο απέναντι, κατά δύο ορόφους μπαλκόνι...δεν ξέρω καν πόσα είναι και έβαλαν απλά εκκωφαντική μουσική...κακή δυστυχώς...χωρίς συνοχή...το ότι να ναι. Μια έβαζαν Πέγκυ, μια Beyonce, μια Σάκη, μια eurotrash. Αποφασιμένη να ενδώσω στην αυτοπρόσκλησή μου για ένα Σαββατόβραδο στο σπίτι, κλείστηκα μέσα σε αυτό. Έκλεισα τις μπαλκονόπορτες, έβαλα το aircondition που σιχαίνομαι και προσπαθώ να περάσω όσο ευχάριστα γίνεται αυτή τη μοναχική αυγουστιάτικη βραδυά μου...κραπ! Ούτε στο σπίτι σου δε μπορείς να χαλαρώσεις...Το κέφι έχει ανάψει, η ώρα πλησιάζει 1, εγώ ακούω κανάλι 1, για να νοιώσω λίγη παρέα στη δική μου πόλη, αυτοί ακούνε το "Λένε για μένα" και μοιάζει να μου το αφιερώνουν...και δε θα θελα να τους χαλάσω το πάρτυ...υπό άλλες συνθήκες, ίσως να ήθελα να συμμετέχω αλλά το συμπούρμπουλο αυτό δεν τ' αντέχω....Αι στο καλό...άδεια πόλη σου λέει μετά...

Αυτο που λάτρεψα...

σ' εσένα ήταν οι κούρμπες του κορμιού σου. Αυτό θα θυμάμαι πάντοτε από σένα και τον τρόπο που χάιδευα τις κούρμπες σου.Μ' αυτό τελείωνα. Με το χάδι μου στις κούρμπες σου και τα απαλά φιλιά σου στον ώμο μου...

Την χαρά την έβρισκα... (Παρελθοντικό κείμενο #2)

Την χαρά την έβρισκα σε μελαγχολικές ταλαντεύσεις μέσα μου. Μονάχα όταν πονούσα ένοιωθα τη ζωή να καταγράφεται στις κυτταρικές μου μνήμες. Και επειδή ευτυχής αισθανόμουνα όταν η ζωή ζωντάνευε μέσα από τα συναισθήματά μου, σχεδόν ύπουλα, αλλά με αυθεντικότητα υγρή, τοποθετούσα την ύπαρξή μου σε παιχνίδια βυθού, ώστε να μπορώ να βουλιάζω με την ησυχία μου...για να μπορώ να βιώνω τις στιγμές μου

Υποψία Έρωτα... (Παρελθοντικό κείμενο #1)

5 χρόνια πρίν...(παρελθοντικό κείμενο)

Μια υποψία έρωτα ξεροσταλιάζει από χθες μέσα μου. Ψάχνει να υπάρξει ολόκληρη μα και πάλι βυθίζεται στο ανεκπλήρωτο, κατανοώντας την αδυναμία της να φτάσει στο ποθητό. Κι έρχεται κι αυτός ο καταραμένος σχεδόν, εθισμός στην ανάγκη του έρωτα να πολεμήσει την υποψία τούτη. Ισοροπώντας στο μεταίχμιο μιας μελλοντικής αίσθησης έρωτα στα μέσα μου και στον κατευνασμό των ερωτικών ορμών και χυμών που διαχέονται στο κοίταγμά του. Η έλλειψή του με πετάει σε σκοτεινές γωνιές πλήρους παράδοσης απλά για τη στιγμιαία ικανοποίηση της ανυπαρξίας του. Δεν τ'άντεξα. Υποβλήθηκα απλούστατα σε μια κατάθλιψη μικράς διαρκείας για τη μια ακόμα λανθασμένη κατεύθυνσή μου αλλά και για την παροντική μου συνειδητή επιλογή να μην ξαναψάξω τον έρωτα σ'ένα σώμα που φέρει την υποψία αυτή. Και απλά παραδέχτηκα την μοναχική μου φύση και ξανάρχισα ν' αναζητώ τον έρωτα στην ολοκληρωμένη του μορφή...

Μια απώλεια

Η πρώτη...Η πρώτη απόλυτη, δίχως πισωγυρίσματα, χωρίς αντίδραση...Πονάει πολύ...Πονάει βουβά. Νοιώθω μουδιασμένη και αμήχανη...Γύρισε ο κόσμος ανάποδα...4 χρόνια πριν...και μετά το Μάη, ο Αύγουστος έγινε ο μήνας της απώλειας...φτάσαμε στην 3η...τις προσπερνάω γιατί δεν αντέχω άλλο να πονάω βουβά...συγγνώμη...μα σας οφείλω να ζήσω...

ψάχνοντας...για μουσικές και εικόνες

Παραπονιόμουνα στον εαυτό μου πως αυτές τις μέρες δεν κάνω και πολλά για να ψάξω καινούργιες προς το δικό μου αυτί μουσικές...ψάχνοντας κάποιες φωτογραφίες για να διακοσμήσω τα κείμενα μου έπεσα πάνω σε αυτό το εξώφυλλο και μάλλον βρήκα το soundtrack των ημερών...

Καλοκαιρινές αναμνήσεις...παραθεριστικού χαρακτήρα

Αυτές τις μέρες στην πόλη τις περνάω πολύ διαφορετικά απ' ότι περίμενα...Δουλεύω συνέχεια στον υπολογιστή, κοιμάμαι, κάνω πολλά κρύα ντούζ, βγαίνω σπάνια για τα δεδομένα μου, αλλά ακούω πολύ ραδιόφωνο και διάφορες συλλογές που διαφημίζει η τηλεόραση...για την ακρίβεια κολλάω με κάποιες από αυτές...είναι τα γα...να τα τραγούδια που περιέχουν...και οι αναμνήσεις που μου φέρνουν...

Και τι δε θα έδινα να ήμουν 15 και πάλι και να παραθερίζω στην Α. για 3 ολόκληρους μήνες, μαζί με τους φίλους μου, να γεύομαι καρπούζι, κέφαλους, θαλασσινό νερό και τα πρώτα υγρά φιλιά στα κρυφά...Και τι δε θα δινα να γεύομαι τα ίδια,τώρα 15 χρόνια μετά. Για μένα το ίδιο είναι...σχεδόν... βρήκα μια συλλογή τραγουδιών που ακούγαμε τότε, τα βράδια που αράζαμε στην παραλία. Στην ουσία όλη η ζωή μας διαδραματιζόταν στην παραλία, πάνω,δίπλα, εκεί και άντε λίγο παραπέρα...Δεν αγαπάω τα νησιά το καλοκαίρι, δεν έχω μάθει να τ' αγαπάω και δεν ξέρω κι αν θέλω να τ'αγαπάω τους καλοκαιρινούς μήνες. Μου αρέσει η ασφάλεια του παραθερισμού και η ρουτίνα του... Την λατρεύω...29 καλοκαίρια, 28 γιατί το φετινό δεν πιάνεται...έμαθα να ζω εκεί και δε θέλω να τ' αποχωριστώ ποτέ... Αγαπημένοι φίλοι, καινούργια πρόσωπα, μπλεξίματα, περιπέτειες, συναισθηματικές, ποδηλατικές, θαλασσινές, πιλάφια (κωδικας), μπαρ ανάμεσα σε λεμονιές, κρέπες, απώλειες, αποχαιρετισμοί, ποδόσφαιρο, οι μυστικοί επτά, η Αλέξια και η Πωλίνα, νυχτερινοί ποδαρόδρομοι χιλιομέτρων ως την ντίσκο που μετανομάστηκε σε club, οι A-ha, κασσέτες και τα πρώτα cd, ο Πάνος και ο Jeff Buckley, μυριάδες βιβλία, θερινός κινηματογράφος, η Αρκούδα και οι Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής κρίσης, αμέτρητα πάρτυ, ύπνος πάνω στα βότσαλα το μεσημέρι, μπουγέλα, αμέτρητα και αυτά, κάναντα αργά, καβγάδες και μπουνιές, συμφιλίωση, φιλιά, ξανά μπερδέματα, ανταλλαγές παντώς τύπου, οι Scorpions, μπλούζ παντώς ύψους, ανταλλαγές χειμερινών γραμμάτων, κοκοράκια και ελεεινά λουλουδάτα σύνολα,αστέρια, astrea και μηχανάκια, βουτιές και πατητές, μακροβούτια και κολοτούμπες και πάνω απ' όλα ανεμελιά...και κάθε φορά που πατάω εκεί το πόδι μου...αυτή με γεμίζει ολάκαιρη...και πόσες άλλες ακόμα αναμνήσεις, που όταν μου σκάνε στην εικονική πραγματικότητα του σημερινού μου μυαλού, μου υπενθυμίζουν το πόσο ευλογημένη είμαι...θέλω όλα μου τα καλοκαίρια να τα ζήσω εκεί...

σιγά σιγά, ξεκίνησανε και οι πρώτοι γάμοι των παρεών εκεί...θέλω να γεράσω εκεί...

Θέλω χαζά ερωτικά τραγούδια ν' ακούω...

και ένα χαζοεφηβικό χτυποκάρδι στην παραλία, στη δική μου παραλία και το βράδυ με την πανσέληνο να μου αφιερώνει αυτό το κομμάτι... που ήδη παίζει όταν ανοίγεις τη σελίδα


13 - WE BELONG.MP3 Pat Benatar - We Belong

Μπήκε ο Αύγουστος και το Ζώδιο λέει...

"Η υπερβολή αυτή δείχνει ότι μετά από μήνες παραλυσίας το σεξ από εξαιρετική πολυτέλεια ξαναγίνεται καυτό κομμάτι της ζωής σου. Σου επιτρέπεται ή μάλλον επιβάλλεται να φλερτάρεις ή να βγεις σε ραντεβού, ακόμα κι αν πληρώσεις εσύ ολόκληρο το λογαριασμό."

Να το πάρω στα σοβαρά? Ουρανοκατέβατο θα μου ρθει?