Wednesday, April 27, 2011

Τρέφομαι μονάχα...με τις μελωδίες σου

Τρέφομαι μονάχα με τους ήχους σου...τίποτα άλλο δε με χορταίνει και δε μ’αφήνει αχόρταγη συνάμα...ίσως μαζί και ο καπνός...με γυρνάς εκεί που δεν τολμούσα να πάω κι ας λαχταρούσα και συνάμα μου επιστρέφεις μνήμες που θελα να σβήσω...μου τις επιστρέφεις ...για να με καταφέρεις να πω το ύστατο αντίο...ότι δεν αντέχω να το πετάξω μακριά...να πονέσω με τις μελωδίες...ώστε το αντίο να ναι παντοτινό κι αναίμακτο...μοιάζει να γεννηθήκαμε μαζί...να βρεθήκαμε στην ίδια μήτρα...σα να συναντηθήκαμε στους ίδιους βυθούς...σα να ξέρουμε πως να δώσουμε αναπνοή ο ένας στον άλλο...οι μελωδίες σου με πονάνε και την ίδια στιγμή αισθάνομαι να μ’αγαπάω ακόμα περισσότερο...και σενα μαζί σαν προέκταση των άκρων μου...αυτών της ψυχής μου...πονάω...μα είναι ο πόνος που μου προκαλείς μια λύτρωση...κοπανιέται η ψυχή και αλαλλάζει...ελευθερώνεται ...και θέλει να χτυπηθεί και άλλο...μια ανάσα έγινες και πάλι...μια ανάσα που συνεχώς ψάχνω ... για να ελευθερωθεί το αχ μου...μια ανάσα για να θυμάμαι πως ζω...και γιατί μαζί...στις προσευχές μου θα σ’ έχω πάντοτε...να ανασαίνεις με τις μελωδίες σου και να σκαρφίζεσαι λόγια ...για να μ’ανασαίνεις και μένα και να με τρέφεις...να μεγαλώνουμε μαζί με ανάσες... και ελέυθερα αχ....