Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής... (#2) Sequel

Παίζει και να έχασα οποιαδήποτε ευκαιρία να θελήσει να με γνωρίσει...στο παραλλήρημα του χασμουρητού μου και μιας μεγάλης προσωπικής επιτυχίας...έκανα τη σκέψη πράξη ...γαμώτο και του έστειλα...Μπορώ να σε γνωρίσω?...Θέε μου, ώρες ώρες...είμαι πολύ παραπάνω απ όσο αντέχω να διαχειριστώ...η συνέχεια επί το πινάκι...

Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής... (#2)

....αχχχ...ώρες, ώρες αναθεματίζω με τα φεσιμπούκια (facebook)...ποτέ δεν ξέρεις ποιον μπορεί να συναντήσεις...και πόσο ρομάντζο να βάλεις στα γραπτά σου όταν οι ορισμοί διαθέτουν ψηφιακή ύπαρξη, από το μηδέν και το ένα χαρακτηρίζονται και αλλάζουν σειρά...

τον πέτυχα...άλλον ένα τεράστιο εφηβικό έρωτα που βλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης και έλιωνα...του ζήτησα να γίνει ηλεκτρονικός μου φίλος με αίτηση της εφαρμογής του φεσιμπουκ. Κι έγινε...δίχως λόγια...απλά με το πάτημα ενός κουμπιού...δεν ήξερα αν ήταν όντως αυτός...όταν απλά το δέχτηκε με το πάτημα του κουμπιού, δίχως άλλη επαφή...αμέσως έψαξα τις σελίδες του να δω αν είναι αυτός...

έλιωσα...κόπηκα στα δυό...τα πόδια μου σταμάτησαν να με κρατούν και η καρδιά μου πήγε να σπάσει...ήταν ο ίδιος...αυτός για τον οποίο έλιωνα στα 14...και κρατούσα τη φωτογραφία του στο πορτοφόλι μου...κάτι εντελώς παράδοξο για μένα...πίστευα πως ήταν ο άντρας των ονείρων μου ... και κατά εξήγηση του χτυποκαρδίου μου...μάλλον παραμένει ακόμα...κι ας πόνεσε η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή από το σφύξιμο...και το στομάχι μου μαζί...ήταν τέτοια η λύτρωση του αχ του έρωτα, κι ας ήταν μονόπλευρος κι ας ήταν πλατωνικός...

ο Α. μου είπε να του στείλω μήνυμα "Σ'αγαπώ. Είχα τη φωτογραφία σου στο πορτοφόλι μου στα 14.Δε σε Ξέρω... Αλήθεια όμως...Σ' αγαπώ"....Και για μια στιγμή σκέφτηκα να ενδώσω...

Μα θα βρέξει σήμερα...

είναι σίγουρο? Δεν μυρίζω τη βροχή...

Έκλεισες τα μάτια σου να κοιμηθείς και άρχισε να ξημερώνει η βροχή...

Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής...

που ακόμα με στοιχειώνουν...ναι σε πρόδωσα σήμερα...δεν ήρθα να σε δω...γαμώ τις δουλειές μου...και φρόντισες να με σκοτώσεις με τον καλύτερο τρόπο...χωρίς να ξέρεις το μέγεθος της πληγής...θ' άκουγα για πρώτη φορά live τον μεγάλο μου εφηβικό έρωτα...δια στόματός σου...και θα το παιζες για μένα...ένα δάκρυ μου έφυγε...ξέρεις δεν το σηκώνω ψυχικά...ίσως και υποσυνείδητα αποφάσισα να μην έρθω...ή μου ρθαν έτσι τα πράγματα...η πρώτη απώλεια πάντα πονάει περισσότερο από κάθε άλλη...ίσως να μην ήμουνα έτοιμη να τον ακούσω, έστω και δια της δικής σου φωνής...κι ας είναι η μοναδική που θα θελα ν'ακούω τα τραγούδια του...σ' ευχαριστώ όμως...κι ας με σκότωσες στιγμιαία...κι ας μου άνοιξες την τεράστια πληγή μου και πάλι...οι προθέσεις σου ήταν οι ευγενικότερες όλων και ίσως η ομορφότερη προσφορά που έχει κάνει κανείς για μένα εδώ και πολλά χρόνια...σημαίνει πολλά...

ούτε και γω ξεχνώ...και θα μαι εδώ να σου δίνω χρόνο, για όσο χρειαστεί και όποτε χρειαστεί...να το ξέρεις...

Το δικό μου Σαμποτάζ...

θυμάμαι να οδηγώ πάνω στο δρόμο για την Πάτρα...να καπνίζω...να πίνω καφέ και να τραγουδάω τα μαγικά μπλουτζίν, προσπαθώντας να κάνω χορευτικές φιγούρες, δίχως να φύγει το τιμόνι από τα χέρια μου...δεν ήταν μόνο μία φορά...ήταν δεκάδες οι φορές και άλλες τόσες που καθώς άκουγα εκείνες τις μαγικές φωνές να εξομολογούνται τις περιπέτειες ενός έρωτα, ενώ παράλληλα προσευχόμουν φωναχτά ν' αξιωθώ έναν έρωτα και μαζί και ένα live...Όλες εκείνες τις φορές φανταζόμουν πως θα ένοιωθα αν τελικά συνέβαινε κάτι από τα δύο αυτά...τελικά οι προσευχές εισακούγονται όταν είναι δυνατές, έστω και κατά το ήμιση...στον έρωτα δε στάθηκα τυχερή...ακόμα τον περιμένω...τον άκουσα μέσα από την ιστορία των 2 παιδιών του Σαμποτάζ...Τυχεροί ...είναι οι άνθρωποι χωρίς ηλικία...σα να μην πέρασαν τα χρόνια από πάνω τους...εμφανίστηκαν στη σκηνή με την λαχτάρα της πρώτης σταλιάς έρωτα...κι ήμουν και εγώ εκεί...το περίμενα μέρες...το χρυσοπλήρωσα με την ιδρωμένη χαρά έφηβου στην πρώτη επίσκεψη στην κάμαρα μιας πόρνης...πήγα όσο πιο κοντά μπορούσα...κάθησα και περίμενα τα δάκρυα να τρέξουνε στα μάτια μου...αυτό συνέβαινε τις προηγούμενες μέρες τουλάχιστον, όταν προετοιμαζόμουν ψυχολογικά...και ήρθε εκείνη η στιγμή που περίμενα τόσα χρόνια...κι ας έχω σχεδόν την ηλικία του...ούτε δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια μου...αλλά ένα από τα πιο ηλίθια χαμόγελα της ζωής μου ήρθε κι έγινε ένα με το πρόσωπό μου...στο τσακ δε σηκώθηκα όρθια...τα 200 μπλέ φωτάκια από τις ντισκομπάλες...τα λευκά ρούχα τους, η αγωνία της πρώτης φοράς, τα κρυφά χαμόγελα, η χαρά της Λένας, το μπρουταλιτέ του Γιάννη, και τα αναπάντεχα σκέρτσα της Σαββίνας...δημιούργησαν τέτοιες δονήσεις στο σώμα μου, που δεν χρειάστηκε κάνεις από τη σειρά μου να κουνηθεί...πήγαιναν όλοι πέρα δώθε από τις δικές μου καθιστικές χορευτικές φιγούρες...στο τσακ δε σηκώθηκα...περίμενα πως όλοι θα γινόμασταν ένα και θ' απογειωνόμασταν...μα δε συνέβη...τουλάχιστον όχι όπως το πρωτοφαντάστηκα...ο καθένας απογειώθηκε ή προσγειώθηκε μονάχος του...γιατί τελικά ο καθένας είχε το δικό του προσωπικό ραντεβού με το Σαμποτάζ...και αφού συνέβη το πρώτο μέρος της προσευχής, λέω να σαμποτάρω την ατυχία μου στον έρωτα, και ν' αφεθώ και πάλι σε μια ματιά, έστω και στιγμιαία...

Από εκεί σε πήραμε...

φώναξε μέσα το μυαλό μου...καθώς περνούσαμε από ένα καταυλισμό τσιγγάνων λίγο πιο έξω από το γενέθλιο τόπο του πατέρα μου...κι ήταν σα ν' ακουγα και πάλι τη φωνή των γονιών μου όταν ήμουν μικρή και περνούσαμε από το ίδιο πάλι σημείο. Ήμουν πολύ πιο μελαχρινή από τους γονείς μου, μιας και είχα κληρονομήσει τα γονιδιακά χρώματα των προγιαγιάδων μου...Μου άρεσε να κρεμάω φορέματα και υφάσματα, να φοράω βραχιόλια και να χορεύω τσιφτετέλια από τα 3 μου και να περπατάω ως και σήμερα ξυπόλητη...Τίποτα δε μπορούσε να εξηγήσει στους γονείς μου αυτές μου τις τάσεις, παρά μόνο η εικόνα των τσιγγάνων στον καταυλισμό εκείνο...και θεωρούσαν σωστό να μου υπενθυμίζουν τις καταβολές μου...Με τα χρόνια οι επισκέψεις στον τόπο εκείνο σχεδόν μηδενίστηκαν, το ίδιο και οι περίεργες συνήθειές μου μαζί με την εξήγηση. Μόνο που ποτέ δε σταμάτησα, όταν έβρισκα ευκαιρία να περπατάω ξυπόλητη. Άρχισα να αποκτώ νέες περίεργες συνήθειες...άρχισα να γνωρίζω νέες εμπειρίες και νέα συναισθήματα...το πιο περίεργο απ' όλα ήταν μια ανεξήγητη λαχτάρα και άισθηση ελευθερίας που με κατέκλυζε...μια περιέργη χαρά και μαζί και μια μελαγχολία στα μάτια. Και ένας πόνος κάθε φορά που άκουγα τσιγγάνικα τραγούδια και μαζί και η λαχτάρα...Ήταν για μένα γνώριμο και μαζί και πρωτόγνωρο το συναίσθημα όταν άκουσα για πρώτη φορά το Djelem, Djelem...και στη συνέχεια και άλλα τραγούδια...έβρισκαν απαντήσεις τα ερωτηματικά των περίεργων συνήθειών μου και κυρίως η ελευθερία που τόσο πολύ σκλάβωνα μέσα μου...Και έτσι θυμήθηκα...Απο εκεί σε πήραμε...Και τώρα που πέρασα ξανά απο εκεί μετα από 20 χρόνια κατάλαβα, όχι μόνο τις περίργες τάσεις μου, ούτε μόνο γιατί λιώνω στο άκουσμα των τσιγγάνικων τραγουδιών, αλλά και γιατί πλυμμηρίζω με χαρά κάθε φορά που ακούω το Τζίμι Μακούλη να τραγουδάει, "Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδια"...

Αχ έφυγε ο Σεπτέμβρης κι ήρθε πάλι

το γλυκό σταφυλάκι στο πιάτο με τα ζουμάκια του, να με γιάνει...τη διάθεσή μου, τη μελαγχολική. Λίγο γλυκό σταφύλι και όλα γίνονται όμορφα ξανά...Σχεδόν αναπολώ εκείνο τον Οκτώβρη χωρισμού που το γλυκό σταφύλι με άφησε να χαιδεψω με στοργή τη μοναχικότητά μου. Μου λείπει που το δάκρυ το σκούπιζε μια κουταλιά. Βάλσαμο και μαγεία μαζί η γλύκα του, σα σιρόπι μυστικό για την καρδιά, τα όνειρα και τη στιγμή...

Γι' αυτό καλέ μου, λέω να περάσω μια από αυτές τις μέρες, απ' όπου είσαι και να σ'αφήσω λίγο γλυκό σταφυλάκι, ν' αποκτήσει σκοπό ο χωρισμός...