Monday, June 22, 2009

Ψάχνω και γω το Φούντα μου...




Πριν μερικά χρόνια, στο Αμόρε, τον κινηματογράφο, το θερινό, πρόβαλε το "Ποτέ την Κυριακή". Εγώ, η Σ. και η Ρ. βάλαμε τα καλά μας, τα κόκκινα κραγιόνια μας και ανηφορίσαμε πάνω κεί...να τιμήσουμε τα όμορφα κορίτσια...Η περηφάνια φούσκωνε μέσα μου, ως Ελληνίδα, Πειραιώτισσα και κυρίως γυναίκα που ακόμα τότε έψαχνε να βρει την ουσιαστική φύση της...Χαζεύαμε τη Μερκούρη, πίναμε πορτοκαλάδα, περιμέναμε το στόλο και για μια στιγμή πιστέψαμε τους μύθους μέσα από την οπτική της Ίλιας, μέχρι εκείνη τη μαγική στιγμή...που ο Φούντας γράπωσε μέσα στα στοιβαρά του μπράτσα την Μερκούρη και την διεκδίκησε, δίχως περιθώρια...η καρδιά μας έγινε κόμπος και η αναπνοή κρατήθηκε...μέχρι που η Ρ. την μετέτρεψε στο ωραιότερο Αχ.. (γυναικείας λαχτάρας)που άκουσα ποτέ στη ζωή μου...μ' αυτό το αχ αποτυπωμένο πλέον σε κάθε αναπνοή και χτύπο της καρδιάς μου, περιμένω και γω τον Τόνι, να με κρατήσει στην αγκαλιά του, εκεί πλάι στην ακρογιαλιά...

Πιθανώς να σε σκότωσα... εντελώς...




Κάθε που μυρίζει καλοκαίρι κατηφορίζω προς το πασαλιμάνι και τραβάω τη ρότα της έκθεσης βιβλίου...Μ'αρέσει να τ' αγγίζω, να διαβάζω το οπισθόφυλλο, να χαζεύω τίτλους, να βλέπω τα εξώφυλλα...Πιο πολύ μ' αρέσει το ρίγος που σου προκαλεί η σύντομη περιγραφή του περιεχομένου. Στιγμιαίο ηλεκτροσόκ, σαν μια υποψία έρωτα...πόσα βιβλία περιμένουν ακόμα το άγγιγμά μου καρτερικά πάνω στη βιβλιοθήκη μου...Κάθε καλοκαίρι το ίδιο βιολί...απο παιδί...μ' αρέσει να χαζεύω μαζεμένους τους τίτλους της Τριανταφύλλου και να μου ρχονται οι αναμνήσεις κάθε ανάγνωσης, μ'αρέσει να μετράω το πόσα κλασσικά βιβλία δεν έχω διαβάσει και έτσι γεμίζω ελπίδα πως θα γεμίζω με υπέροχες λέξεις τις νύχτες μου, ακόμα κι αν δεν το κάνω πάντα...Μ' αρέσει να συλλέγω κάρτες της Οδός Πανός (σήμερα βρήκα την Κατερίνα Χέλμη και τη Μαίρη Χρονοπούλου απ' τα Κόκκινα Φανάρια - και τις πήρα - είχε και μια με τον Κώστα Κακκαβά, αλλά τελικά κατέληξα πως είναι πολύ καλό παιδί για τα γούστα μου. Μ' αρέσει να ξεφυλλίζω τα υπέροχα βιβλία του Χουλιαρά και μαζί τις ζωγραφιές του...Τα βιβλία είναι κατά κάποιο τρόπο οι μνήμες μου...Κι όπως είπε ο Λούης, ο πραγματικός, απ' το βαμμένα κόκκινα μαλλιά, σε εξαιρετικό ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη, ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ μακρύτερα από τη φαντασία και τη θάλασσα...Τα βιβλία είναι οι μνήμες της πραγματικότητας και της φαντασίας μου. Μ' αρέσει να πέφτω κάθε φορά στην Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ και να θυμάμαι τον δικό μου ανεκπλήρωτο έρωτα - καψούρα, που μου το είχε χαρίσει στα γενέθλιά μου (ΉΤαν μια από τις στιγμές που αποτέλεσαν αιτία της βάπτισής μου σε Αστέρω Κουλίδου). Κάθε χρόνο το ίδιο βιολί...Κάθε χρόνο βρισκομαι μπροστά στον πάγκο με τα βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη και σχεδόν υποσυνείδητα μπαίνω στον πειρασμό, όχι μόνο να διαβάσω την υπόθεσή τους ή να τ'ακουμπήσω...όχι, μπαίνω και στον πειρασμό να τ'αγοράσω...μισώ σχεδόν στιγμιαία τον εαυτό μου...πως μπορείς μαρί...Δεν ξέρω πως κατάφερα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου να ταυτιστώ, κι εγώ και οι τότε φίλες μου & φίλοι, να ταυτιστούμε με τις 40 + γυναίκες, που όλα τ' άφησαν ανεκπλήρωτα στη ζωή τους και αποφάσισαν ξαφνικά να τα παρατήσουν όλα, να πάνε σε κάποια νησί ή σε κάποια πόλη που στα νιάτα τους είχαν ζήσει τον έρωτα, την εφηβεία τους και άλλες σημαντικές στιγμές τους, και ως δια μαγείας όλα να λύνονται...Μερικά χρόνια πριν διάβασα ξανά τις παλιές αγάπες που πάνε στον Παράδεισο και απόρησα με τον εαυτό μου...Μα πως? Τελικά αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ πως ίσως και μέσα από την ανάγνωση όλων αυτών των ιστοριών να πέταξα από πάνω μου κάθε είδος φεμινισμού...σιχαίνομαι το να είμαι ανεξάρτητη γυναίκα...ανεξάρτητος άνθρωπος θέλω να είμαι, ολιγαρκής και αυτάρκης ... Αι σιχτίρι...μ'όλες εκείνες ...και τις φίλες και τους φίλους που τα μοιραζόμασταν, γιατί αυτοί πλέον δεν είναι στη ζωή μου...ΑΚολούθησαν το δικό της δρόμο και γω το δικό μου...και μένω εδώ...με μερικούς πειρασμούς μικρής επαναληπτικής αναγνωσης,ένα είδος test drive στον εαυτό μου...Άλλωστε προσπαθούσα χρόνια να τη σκοτώσω μέσα μου...Πιθανώς να τη σκότωσα εντελώς...Να ζήσουν τα αγοραία κορίτσια...

Friday, June 19, 2009

Σπλιτς...Σπλιτς...

Το πιο υγρό καλοκαίρι θα ναι αυτό, από τη θέρμη του και τις συγκινήσεις που καταφθάνουν καθημερινά...έπειτα από κόπο...Σταγόνες ιδρώτα και δακρύων χαράς...

κι ύστερα όλοι θα πάμε στην ακρογiαλιά...

και κάτω από τον ίσκιο των δέντρων...ένα υγρό φιλί στο μορφέα που θα' ρθει.

Καλοκαίρι μύρισε... #2



Αυτό το καλοκαίρι αρνούμαι πεισματικά ν' αφήσω το λιμάνι μου...Θα μείνω εδώ...ίσως για πάντα...θα μείνω εδώ και θα κουνάω σε άλλους το μαντήλι..του αποχαιρετισμού ...και θα υποδεχτώ όσους πεισματικά θα γυρνάνε πίσω σε αυτό...ο στόλος καταφτάνει...σε λιγάκι...αχχχχ!

Κι άκου τώρα το κομμάτι έκπληξη των Κόρε Ύδρο σε στίχους Γιώργου Χρονά, που παίζει πρώτο στο player...θα καταλάβεις..

Tuesday, June 09, 2009

My Wedding Songs List - Song #1

Οι φίλοι μου παντρεύονται... και νομίζω πως για τους περισσότερους, αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κατά την προετοιμασία του γάμου τους, είναι το τραγούδι ή γενικότερα το soundtrack της βραδιάς...Εγώ το σκέφτομαι εδώ και χρόνια και για τους φίλους μου και για μένα...Μόνο που δε νομίζω πως θα βρω ποτέ γαμπρό να μοιραστεί τα ίδια μουσικά γούστα για το γάμο μας, παρά μόνο τα ίδια σεξουαλικοερωτικά...

και ξεκινά η λίστα.. my Wedding Songs - #1
Εσύ - Τζίνα Σπηλιωτοπούλου & Αντώνης Πολίτης

Thursday, June 04, 2009

Καλοκαίρι μύρισε...



Άνοιξα το ράδιο και έπαιζε για τις παλιές αγάπες που πάνε στον Παράδεισο...Αυθόρμητα άρχισε να ριγεί το φυλλοκάρδι μου...Μα γιατί κάθε φορά που ακούω ακόμα Πυξ Λάξ, νοιώθω σαν να ερωτεύομαι...ακόμα κι αν τους έχω πλέον ξεχασμένους, ίσως και να τους έχω αποτάξει και αυτούς και τη Μάρω Βαμβουνάκη, την οποία για χρόνια προσπαθούσα να σκοτώσω μέσα μου (αν και αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Κάθε εφηβικό μου καλοκαίρι συνοδευόταν με κάποιο τραγούδι τους, και το ταξίδι για την θάλασσα, τα ιδρωμένα μου σεντόνια, τα χείλη και τ' αγγίγματα των αγοριών, οι αναστεναγμοί της αναμονής για ένα φιλί ήταν άρρηκτα συνδεμένα με τους ήχους τους...Τα καλοκαίρια πέρασαν και μαζί και οι ίδιες αγωνίες για τον επερχόμενο έρωτα. Οι Πυξ Λαξ διαλύθηκαν. Εκείνη που μαζί μοιραζόμασταν τις ακροάσεις, τα όνειρα, τ'αγόρια, το αλκοόλ, τα γέλια εκδιώκθηκε από τη ζωή μου...βίαια και αβίαστα μαζί...Και σήμερα που ένοιωσα τη ζέστη του καλοκαιριού να ιδρώνει το κορμί μου και το μυαλό...και σήμερα που η ζωή μου, μου αποκαλύπτει καθημερινά τα θαύματά της, και σήμερα που καρδιοχτυπώ σε κάθε τραγούδι...ήρθαν οι παλιές μου αγάπες και ξάφνου βούρκωσα. Καλοκαίρι μύρισε...θέλω ξανά να τους ακούω, θέλω να μοιράζω υγρά φιλιά στ' αγόρια, θέλω ένα μελαχροινό αγόρι να μου χαμογελάσει στη συναυλία, θέλω να κάνω μακροβούτι, θέλω ν' αναστενάξω, θέλω να ερωτευτώ και ν'αφιερώσω, δίχως ενοχές το Σ'αγαπώ τους και σε σένα καλή μου να σου πω πως σε συγχώρεσα...Καλοκαίρι μύρισε

Tuesday, June 02, 2009

Ακόμα Πιστεύω...

σε αληθινά ρομάντζα παντώς τύπου...με επιβεβαίωσε περίτρανα ο Γ.

Lolek - A Valse of A True Romance