Καλοκαίρι μύρισε...

Άνοιξα το ράδιο και έπαιζε για τις παλιές αγάπες που πάνε στον Παράδεισο...Αυθόρμητα άρχισε να ριγεί το φυλλοκάρδι μου...Μα γιατί κάθε φορά που ακούω ακόμα Πυξ Λάξ, νοιώθω σαν να ερωτεύομαι...ακόμα κι αν τους έχω πλέον ξεχασμένους, ίσως και να τους έχω αποτάξει και αυτούς και τη Μάρω Βαμβουνάκη, την οποία για χρόνια προσπαθούσα να σκοτώσω μέσα μου (αν και αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Κάθε εφηβικό μου καλοκαίρι συνοδευόταν με κάποιο τραγούδι τους, και το ταξίδι για την θάλασσα, τα ιδρωμένα μου σεντόνια, τα χείλη και τ' αγγίγματα των αγοριών, οι αναστεναγμοί της αναμονής για ένα φιλί ήταν άρρηκτα συνδεμένα με τους ήχους τους...Τα καλοκαίρια πέρασαν και μαζί και οι ίδιες αγωνίες για τον επερχόμενο έρωτα. Οι Πυξ Λαξ διαλύθηκαν. Εκείνη που μαζί μοιραζόμασταν τις ακροάσεις, τα όνειρα, τ'αγόρια, το αλκοόλ, τα γέλια εκδιώκθηκε από τη ζωή μου...βίαια και αβίαστα μαζί...Και σήμερα που ένοιωσα τη ζέστη του καλοκαιριού να ιδρώνει το κορμί μου και το μυαλό...και σήμερα που η ζωή μου, μου αποκαλύπτει καθημερινά τα θαύματά της, και σήμερα που καρδιοχτυπώ σε κάθε τραγούδι...ήρθαν οι παλιές μου αγάπες και ξάφνου βούρκωσα. Καλοκαίρι μύρισε...θέλω ξανά να τους ακούω, θέλω να μοιράζω υγρά φιλιά στ' αγόρια, θέλω ένα μελαχροινό αγόρι να μου χαμογελάσει στη συναυλία, θέλω να κάνω μακροβούτι, θέλω ν' αναστενάξω, θέλω να ερωτευτώ και ν'αφιερώσω, δίχως ενοχές το Σ'αγαπώ τους και σε σένα καλή μου να σου πω πως σε συγχώρεσα...Καλοκαίρι μύρισε