Monday, June 22, 2009

Πιθανώς να σε σκότωσα... εντελώς...




Κάθε που μυρίζει καλοκαίρι κατηφορίζω προς το πασαλιμάνι και τραβάω τη ρότα της έκθεσης βιβλίου...Μ'αρέσει να τ' αγγίζω, να διαβάζω το οπισθόφυλλο, να χαζεύω τίτλους, να βλέπω τα εξώφυλλα...Πιο πολύ μ' αρέσει το ρίγος που σου προκαλεί η σύντομη περιγραφή του περιεχομένου. Στιγμιαίο ηλεκτροσόκ, σαν μια υποψία έρωτα...πόσα βιβλία περιμένουν ακόμα το άγγιγμά μου καρτερικά πάνω στη βιβλιοθήκη μου...Κάθε καλοκαίρι το ίδιο βιολί...απο παιδί...μ' αρέσει να χαζεύω μαζεμένους τους τίτλους της Τριανταφύλλου και να μου ρχονται οι αναμνήσεις κάθε ανάγνωσης, μ'αρέσει να μετράω το πόσα κλασσικά βιβλία δεν έχω διαβάσει και έτσι γεμίζω ελπίδα πως θα γεμίζω με υπέροχες λέξεις τις νύχτες μου, ακόμα κι αν δεν το κάνω πάντα...Μ' αρέσει να συλλέγω κάρτες της Οδός Πανός (σήμερα βρήκα την Κατερίνα Χέλμη και τη Μαίρη Χρονοπούλου απ' τα Κόκκινα Φανάρια - και τις πήρα - είχε και μια με τον Κώστα Κακκαβά, αλλά τελικά κατέληξα πως είναι πολύ καλό παιδί για τα γούστα μου. Μ' αρέσει να ξεφυλλίζω τα υπέροχα βιβλία του Χουλιαρά και μαζί τις ζωγραφιές του...Τα βιβλία είναι κατά κάποιο τρόπο οι μνήμες μου...Κι όπως είπε ο Λούης, ο πραγματικός, απ' το βαμμένα κόκκινα μαλλιά, σε εξαιρετικό ρεπορτάζ του Σταύρου Θεοδωράκη, ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ μακρύτερα από τη φαντασία και τη θάλασσα...Τα βιβλία είναι οι μνήμες της πραγματικότητας και της φαντασίας μου. Μ' αρέσει να πέφτω κάθε φορά στην Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ και να θυμάμαι τον δικό μου ανεκπλήρωτο έρωτα - καψούρα, που μου το είχε χαρίσει στα γενέθλιά μου (ΉΤαν μια από τις στιγμές που αποτέλεσαν αιτία της βάπτισής μου σε Αστέρω Κουλίδου). Κάθε χρόνο το ίδιο βιολί...Κάθε χρόνο βρισκομαι μπροστά στον πάγκο με τα βιβλία της Μάρως Βαμβουνάκη και σχεδόν υποσυνείδητα μπαίνω στον πειρασμό, όχι μόνο να διαβάσω την υπόθεσή τους ή να τ'ακουμπήσω...όχι, μπαίνω και στον πειρασμό να τ'αγοράσω...μισώ σχεδόν στιγμιαία τον εαυτό μου...πως μπορείς μαρί...Δεν ξέρω πως κατάφερα κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου να ταυτιστώ, κι εγώ και οι τότε φίλες μου & φίλοι, να ταυτιστούμε με τις 40 + γυναίκες, που όλα τ' άφησαν ανεκπλήρωτα στη ζωή τους και αποφάσισαν ξαφνικά να τα παρατήσουν όλα, να πάνε σε κάποια νησί ή σε κάποια πόλη που στα νιάτα τους είχαν ζήσει τον έρωτα, την εφηβεία τους και άλλες σημαντικές στιγμές τους, και ως δια μαγείας όλα να λύνονται...Μερικά χρόνια πριν διάβασα ξανά τις παλιές αγάπες που πάνε στον Παράδεισο και απόρησα με τον εαυτό μου...Μα πως? Τελικά αυτή τη στιγμή συνειδητοποιώ πως ίσως και μέσα από την ανάγνωση όλων αυτών των ιστοριών να πέταξα από πάνω μου κάθε είδος φεμινισμού...σιχαίνομαι το να είμαι ανεξάρτητη γυναίκα...ανεξάρτητος άνθρωπος θέλω να είμαι, ολιγαρκής και αυτάρκης ... Αι σιχτίρι...μ'όλες εκείνες ...και τις φίλες και τους φίλους που τα μοιραζόμασταν, γιατί αυτοί πλέον δεν είναι στη ζωή μου...ΑΚολούθησαν το δικό της δρόμο και γω το δικό μου...και μένω εδώ...με μερικούς πειρασμούς μικρής επαναληπτικής αναγνωσης,ένα είδος test drive στον εαυτό μου...Άλλωστε προσπαθούσα χρόνια να τη σκοτώσω μέσα μου...Πιθανώς να τη σκότωσα εντελώς...Να ζήσουν τα αγοραία κορίτσια...

No comments: