tag:blogger.com,1999:blog-317986442024-03-07T06:53:17.133+02:00Madame KoulidouΜαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.comBlogger72125tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-33534425245718286192011-04-27T20:11:00.001+03:002011-04-27T20:11:38.745+03:00Τρέφομαι μονάχα...με τις μελωδίες σουΤρέφομαι μονάχα με τους ήχους σου...τίποτα άλλο δε με χορταίνει και δε μ’αφήνει αχόρταγη συνάμα...ίσως μαζί και ο καπνός...με γυρνάς εκεί που δεν τολμούσα να πάω κι ας λαχταρούσα και συνάμα μου επιστρέφεις μνήμες που θελα να σβήσω...μου τις επιστρέφεις ...για να με καταφέρεις να πω το ύστατο αντίο...ότι δεν αντέχω να το πετάξω μακριά...να πονέσω με τις μελωδίες...ώστε το αντίο να ναι παντοτινό κι αναίμακτο...μοιάζει να γεννηθήκαμε μαζί...να βρεθήκαμε στην ίδια μήτρα...σα να συναντηθήκαμε στους ίδιους βυθούς...σα να ξέρουμε πως να δώσουμε αναπνοή ο ένας στον άλλο...οι μελωδίες σου με πονάνε και την ίδια στιγμή αισθάνομαι να μ’αγαπάω ακόμα περισσότερο...και σενα μαζί σαν προέκταση των άκρων μου...αυτών της ψυχής μου...πονάω...μα είναι ο πόνος που μου προκαλείς μια λύτρωση...κοπανιέται η ψυχή και αλαλλάζει...ελευθερώνεται ...και θέλει να χτυπηθεί και άλλο...μια ανάσα έγινες και πάλι...μια ανάσα που συνεχώς ψάχνω ... για να ελευθερωθεί το αχ μου...μια ανάσα για να θυμάμαι πως ζω...και γιατί μαζί...στις προσευχές μου θα σ’ έχω πάντοτε...να ανασαίνεις με τις μελωδίες σου και να σκαρφίζεσαι λόγια ...για να μ’ανασαίνεις και μένα και να με τρέφεις...να μεγαλώνουμε μαζί με ανάσες... και ελέυθερα αχ....Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-52525815101844839702011-03-22T18:32:00.002+02:002011-03-22T18:51:51.348+02:00Οι Δικές σου Μελωδίες...και Τα δικά σου ΛόγιαΟι Δικές σου μελωδίες και τα λόγια σου ήταν το βάλσαμο...σα να βρισκαν το δρόμο τους οι σκέψεις και γίνονταν ταυτόσημες...Έγινες η έκφραση της προσευχής μου ...μέσα από νότες και μια παράκληση πίστωσης χρόνου...κι έρχεσαι πάλι...αυτή τη φορά μονάχα με τις μελωδίες σου...η επιλογή των λέξεων μας διαφοροποιεί πλέον...όμως αυτές οι μελωδίες ...γίνονται η έκφραση των εκρήξεων της σκέψης μας...σε αυτό παραμένουμε ταυτόσημοι...στο ρυθμό και στην ένταση των εγκεφαλικών μας εκρήξεων...<br /><br />εγώ ζητώ ακόμα αυτή την πίστωση χρόνου..κυρίως από μένα τούτη τη φορά...αν και θα έδινα τα πάντα να ξεκινήσω όλα από αυτή τη στιγμή, μια αρχή...δική μου...και βρίσκω τα λόγια σε μένα...πίσω ξανά στις σκέψεις μου...πίσω στις λέξεις που φέραν τη δική μου υπογραφή κατά τη σύνταξή τους...και τώρα να που βρέθηκες εσύ...να με ξαναφέρεις πίσω σε μένα...με μερικές λέξεις δικές σου...χωρίς να με γνωρίζεις...μου δίνεις δύναμη...και με επιστρέφεις στις βάσεις μου...<br /><br />Οι Δικές σου Μελωδίες και Τα δικά σου Λόγια...και οι δικές μου σκέψεις...με γυρνάνε πίσω στην αλήθεια μου...<br /><br />κι ύστερα όλη πήγαμε στην ακρογυαλιά...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-49150892822879263302010-12-01T05:12:00.003+02:002010-12-01T05:27:35.331+02:00Ξημερώνει Δεκέμβρης..<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLgU0-oFAfG4dyDAEYXpoVKXtCzhunTfIo9XPm0FVegrBQWoT5zAqKXar5rebqb5HsQ6CwIbhcxbAimqyh3RaEKd13dNaS4WCbKg1srLKjBxXIkFxC8um5hlYlTcI0WjFmHhG4xA/s1600/4178751810_ddae444817.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLgU0-oFAfG4dyDAEYXpoVKXtCzhunTfIo9XPm0FVegrBQWoT5zAqKXar5rebqb5HsQ6CwIbhcxbAimqyh3RaEKd13dNaS4WCbKg1srLKjBxXIkFxC8um5hlYlTcI0WjFmHhG4xA/s320/4178751810_ddae444817.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5545550309961537618" /></a><br /><br />Ο ύπνος δεν με παίρνει αν και η λαχτάρα μου γι αυτόν σήμερα είχε χτυπήσει κόκκινο... η ώρα είναι πέντε και ο ύπνος παραμένει επιθυμία, παρά πράξη... είναι μάλλον που ξημερώνει ο Δεκέμβρης...πάντα με πιάνει λαχτάρα με το Δεκέμβρη... είναι σίγουρα γιατί τη δεύτερή του μέρα γεννήθηκα και γιατί η εικοστή του πέμπτη μέρα μου χάρισε το όνομα μου...για το οποίο είμαι περήφανη...είναι γιατί ο κόσμος γεμίζει με άπειρα φωτάκια και μοιάζεει με τον επαρχιακό ουρανό... ευτυχώς αυτά δεν πέφτουν...είναι που παίρνω δώρα και αγκαλιές περισσότερες...νομίζω πως απλά αγαπώ το Δεκέμβρη, γιατί μέσα σε αυτόν έγινε η πρώτη μου γνωριμία με τη ζωή και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις... ακόμα κι αν ήθελα να πενθήσω το χαμό της αγαπημένης αρσενικής φιγούρας, του Γιώργου Φούντα...το ξημέρωμα του Δεκέμβρη δε με αφήνει (τουλάχιστον για την ώρα)...Θέλω να ζήσω άπειρους Δεκέμβρηδες... <br /><br />νομίζω πως απλά αγαπώ το Δεκέμβρη, γιατί μέσα σε αυτόν έγινε η πρώτη μου γνωριμία με τη ζωή και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις... <br /><br />και γιατί έρχεται πάντα αυτό το κομμάτι στο νου ...και κάθε φορά που τ'ακούω, εύχομαι να ξημέρωνε Δεκέμβρης... <br /><br />και να που ήρθε και πάλι και τραγουδάω...<br /><br />Long Decemeber and there are reasons to believe<br />maybe this year will be better than the last....<br /><br />And sure there are reasons to believe that <br /><br />Νομίζω πως ναι... φέτος έχω περισσότερους λόγους από ποτέΜαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-2160145773935849842010-10-26T23:57:00.002+03:002010-10-27T00:21:29.050+03:00Απαιτείς, θέλεις, μπορείς...Έτσι τελείωνε το μύνημα πρόβλεψης του ωροσκοπίου μου για τούτη την εβδομάδα. Πάνω που αποφασίζεις να μην πάρεις και πάλι όλες τις καταστάσεις στα χέρια και πέσεις με τα μούτρα για άλλη μια φορά, χάνοντας τελικά αυτά που επιθυμείς, σκάει μια κωλοπρόβλεψη για να σου θυμίσει τις αρετές του υπέρτατου, δυναμικού,ονειροπόλου Τοξότη. Για μια στιγμή εκστασιάζεσαι με τη θύμηση της φύσης σου, όπως τα άστρα τάξανε για κείνη...και λες ναι... δε μπορώ να το βάλω κάτω... δε μπορώ ν'αφησω τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους... δε μπορώ ή στην προκειμένη περίπτωση απλά δεν ξέρω? Πραγματικά δεν ξέρω...Ναι συνειδητοποιώ πως ακόμα κι αν θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο άνθρωπο, είναι πολλές φορές που τον αιχμαλωτίζω στη σκέψη αν αφεθώ στις ομορφιές, θα χαθούν όλες στο πρώτο άγγιγμα... φοβάμαι...αφήνω τα πράγματα για τους άλλους, αλλά στην ουσία όχι για μένα... είναι εκείνες οι σκέψεις που δεν μ'αφήνουν...όλα θα χαθούν, όλα...Δεν απαιτώ αλλά θέλω και μπορώ... μα δεν ξέρω πως να το κάνω δίχως να απειλώ και να τρομοκρατώ το μυαλό μου και κυρίως το συναίσθημά μου. Αν δεν ανησυχήσω, αν δε σκεφτώ το χειρότερο, αν δεν τρέξω...ίσως σ' αυτό που θέλω να καταλήξω είναι πως αν δεν το διεκδικήσω με όλη μου τη δύναμη τότε δεν τ'αξίζω...ακόμα κι αν κάπου βαθιά πιστεύω πως αξίζω όλα τα καλά του κόσμου. Και τελικά όλο αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να το βαπτίζω ως βαμβουνακικό, έντεχνο σύνδρομο, που ξέμεινε από λανθασμένες επιλογές "κουλτούρας" της εφηβείας μου, ή απλά φόβο αγνώστου ακόμα κινήτρου. θέλω αναπνοή...να τα υχαριστηθώ όλα τα όμορφα...Δε θέλω ν' απαιτήσω... θέλω να θέλω και θέλω και να μπορώ...(από κάπου είναι αυτό, αλλά δε θυμάμαι)...θέλω να ξυπνάω με πίστη, αναπνοή και χαμόγελο...τόσο απλά...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-91862343150173010552010-07-06T19:27:00.002+03:002010-12-05T18:09:41.404+02:00Υπάρχουν κι Ευτυχισμένες Πουτάνες - Κείμενο # 1 (Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα)Ανακούφιση …Αναπνοή…Εμμονή με την αναπνοή…θέλω μια βουτιά… και που να βουτήξω…Πολλές τελείες γαμώτο μου…Full Stop το λένε στη Γηραιά Αλβιώνα…Ολόκληρο Σταμάτημα. Στάκα το λέμε εμείς στην πιάτσα…Στάκα στα κείμενά μου …πολλά. Αλλά ευτυχώς στάκα και στα κακώς έμπρακτα πάθη και ευτυχώς στάκα. Μάνα μου τώρα πάμε παραπέρα, Στάκα, εδώ είναι το δικό μου λημέρι…Άδεια πήραμε; Όχι…? Ξου…Ξεπαρεού και τατιάυτα…Αγαπώ Εμέ και πάω παραπέρα…ουφ…Ανάσανα και τώρα πάω να ξεκουράσω την πονεμένη μου κορμάρα και όχι δε με φωνάζουνε Σουλάρα…Τα’ όνομά μου θα στο πω άλλη φορά…Πάω τώρα, πόνεσε το βυζί μου από το βύζαγμα…Πάω να το ξαπλώσω και αυτό…Άυριο πάλι, θα σε φροντίσω. Ciao. Arrivederci που λένε και στην Ιταλία. Α! Κι αν βρεθείς ποτέ εκεί, ρίξε κι ένα κερματάκι στην Φοντάνα ντι Τρέβι, έτσι δεν το λένε; Και κάνε και μια ευχή…Να γνωρίσει έρωτα το αιδίο μου. Μαζί και το βυζί μου που πιπιλούσες με τις ώρες…Με ρούφηξες και σήμερα…Πάω στο Μορφέα μου..Του χω τάξει κι αυτού ένα τσιμπούκι για να νανουριστεί πιο γλυκά. Ακόμα και στον ύπνο ησυχία η ηδονή δε βρίσκει. Κι όχι δεν είμαι σκεύος ηδονές που λένε…Μα πως το σκεφτήκανε αυτό το πράγμα; Ποιος βλαξ…Κοπάνησε το κεφάλι του στα βιβλία και άφησε ανέραστες τις όμορφες και βγήκανε στους δρόμους ν’ αρνηθούν τη φύση τους; Ηλίθιες! Εγώ μάνα μου την ποιώ την ηδονή…γιατί όπως είπε και η Βιβή, υπάρχουν και ευτυχισμένες πουτάνες…Ξέρει αυτή τι λέει…Πάω τώρα. Στάκα μάνα μου για σήμερα…Άυριο πάλι…Με περιμένει ο Μορφέας για μια περιποίηση πέους…Καληνύχτα!Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-76324278186346251632010-07-06T00:27:00.003+03:002010-07-06T00:44:25.030+03:00Υπάρχουν κι Ευτυχισμένες Πουτάνες - ΠρόλογοςΑυτός ο πρόλογος θα εξελίσσεται μαζί με τις ιστορίες του. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισαν να με γοητεύουν οι πουτάνες. Θες η γειτονιά μου που κάθε φορά που έσκαγε πλοίο, αναστέναζα σαν σφύριζαν οι κόρνες,λες κι ήμουν εγώ που περίμενα το στόλο, θες ότι μέχρι τα 12 μου το λιμάνι ήταν το δεύτερο σπίτι μου, θες η ανάγκη μου στο να κατανοήσω την μεγαλοιότητα της γυναικείας φύσης και να γίνω ένα απόλυτο θυληκό, χωρίς πονηριά στην ψυχή, θες η τσιγγάνικη καρδιά μου, θες η αδυναμία μου στη Μελίνα, στη Τζένη, θες τα Δειλινά που τραγουδούσε η Μοσχολιού και αγαπούσε ο παππούς μου, θες η μεγάλη μου αδυναμία και τρυφερότητα προς τους άντρες (όχι απαραίτητα ερωτική πάντοτε), θες και εκείνο το αναθεματισμένο τραγούδι του Tom Waits, Christmas card from a hooker in Minneapolis...δεν ξέρω να το προσδιορίσω πότε συνέβη...αλλά συνέβη...κι έκτοτε σκαρφίζομαι ιστορίες, σέβομαι τις πουτάνες όπως τις μάνες...παράλληλο έργο ασκούν...σαν το βύζαγμα του μωρού που πρέπει να τραφεί για να μεγαλώσει και να κοιμηθεί ευτυχισμένο και ασφαλές. Άλλωστε οι μεγαλύτερες αγίες, υπήρξανε αγοραία κορίτσια πρώτα. ίσως και η πίστη μου να ναι αυτή που με κάνει να νοιώθω τούτη την εκτίμηση. Για την απόλυτη θυληκότητά τους, το τσαγανό, την ψυχάρα τους και την ελευθερία τους... Μιλάω γι αυτές που επέλεξαν να το κάνουν, έστω αρχικά και από ανάγκη, αλλά προτίμησαν αυτό από το να γίνουν κορίτσια καριέρας. Μερικές φορές βρίσκω πολύ πιο άξιο το δρόμο αυτό παρά της καριέρας. Γιατί άλλο να ξεπουλάς το κορμί σου ασκώντας έργο κι άλλο να ξεπουλάς την ψυχή σου... Μου αρέσει πολύ ν'ανακαλύπτω ή και να σκαρφίζομαι ιστοριές κοριτσιών του επί χρήμασι έρωτα που ζουν ευτυχισμένα... με μια ανάσα ξεκίνησαν αυτές οι ιστορίες και θα συνεχιστούν εφ όρου ζωής με πολλά αχ...<br /><br />Πάντως αν ένα πράγμα έμαθα ...και κάθε φορά επιβεβαιώνεται...Στην πουτάνα μην κάνεις ποτέ πουτανιές...θα το βρεις μπροστά σου! Κι όχι απαραίτητα από την ίδια...<br /><br />Υ.Γ...δεν έχω ακόμα φωτογραφία αλλά που θα μου πάει θα τη βρω.Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-45185532598807344122010-06-29T20:15:00.002+03:002010-06-29T20:26:55.834+03:00Επιστρέφω...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHxQ-KOMTZRXFCs16DmUmusyAlkJ2FBmQLm17VH3pWQNTvm9lqD677bqifZLqd7djQkhWkAYAIIjNLqZED2yUbNBkh6XF6x7GH5XOZGcOCJdlJ4jMjifC6d20drhtNeni7_0cXig/s1600/%CE%A0%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%91%CE%A3+%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%9D%CE%9F.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHxQ-KOMTZRXFCs16DmUmusyAlkJ2FBmQLm17VH3pWQNTvm9lqD677bqifZLqd7djQkhWkAYAIIjNLqZED2yUbNBkh6XF6x7GH5XOZGcOCJdlJ4jMjifC6d20drhtNeni7_0cXig/s320/%CE%A0%CE%95%CE%99%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%91%CE%A3+%CE%A4%CE%A1%CE%91%CE%99%CE%9D%CE%9F.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5488248388414486162" /></a><br />Έπιασε καλοκαίρι... οι διακοπές στο λιμάνι ξεκινάνε για άλλη μια χρονιά...στο λιμάνι που δε θ'αποχωριστώ και φέτος...δε μπορώ αλλά ίσως να μη θέλω...θέλω να μου τ'αφήσουν να το χαρώ... μονάχη μου...με τις φαντασιώσεις των ανθρώπων που θα θελα να πρωταγωνιστούν... να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού...αφήστε το λιμάνι στον ελαφρών επί της ουσίας ηθών κορίτσια ... Επιστρέφω κατ' απαίτηση των κοριτσιών μου, αλλά και κατ'ανάγκη δική μου...μπας και καταφέρω και σκαρφιστώ ιστορίες καλοκαιριού και παντός εποχής τις ζεστές μου νύχτες...εδώ στο λιμάνι μου...όμως θα αλλάξω τις γωνιές και τη ρότα των βολτών μου...σαν αυτή την εικόνα από πάνω που οδηγεί τα τραίνα στο λιμάνι...τα οδηγούσε...και στα παράθυρα των σπιτιών οι μυρωδιές του παρελθόντος φαντάζουν γεμάτες ελπίδα και χαρμάνια, έρωτα και αστείρευτης ελπίδας...επιστρέφω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς...πρέπει...θέλω να προπονήσω τη σκέψη αφήνοντάς τη ελέυθερη να παίξει με τις εικόνες και τις λέξεις...το διάλλειμα θα είναι πάντοτε μουσικοχορευτικό. Και το soundtrack θα περιλαμβάνει και παλιό καλό λαικό πρόγραμμα...και όχι μόνο... επιστρέφω... γιατί ακόμα ψάχνω να βρω το Φούντα μου, κυρίως μέσα στο δικό μου μυαλό...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-70085735604084534012010-03-30T17:17:00.002+03:002010-03-30T17:35:42.051+03:00Έπεσα σε Χειμερία... νάρκωση...έπειτα από τη συνειδητοποίηση των πεπραγμένων και των φανταστικών, των απωλεσθέντων και των κεκτημένων...δεν άντεξα...ίσως ήταν πολύ για τη στιγμή που τα σκέφτηκα όλα μαζί και η συγκίνηση με συνεπήρε...κλείστηκα στο λιμάνι μου, στην ασφάλεια των ανθρώπων της μπάρας μου, σε γουλιές αλκοόλ και σε αόριστες ώρες ύπνου αγωνίας, δίχως πάντοτε έντονα όνειρα. Δεν ξέρω τι με φόβισε, πάνω εκεί που έλεγα πως τίποτα δε με φοβίζει πλέον...ίσως να ταν και το σκοτάδι του χειμώνα που πήρε περισσότερο καιρό και έμοιαζε να μου ρουφάει σα βδέλα όλη μου την ενέργεια...Δεν τ'άντεχα το σκοτάδι και όμως το φως το αρνιόμουνα για μερικές ώρες μαζί με το Μορφέα που δε μου στάθηκε τους τελευταίους μήνες...ίσως γιατί τον παραμέλησα και μαζί μ' αυτόν και εμένα...κλείστηκα και έπεσα στη χειμερία νάρκωσή μου, βαριά σαν τις αρκούδες...κι ας ελισσόμουν σε επικίνδυνους και ανώφελους δρόμους σωματικής ικανοποίησης σαν κοιμισμένο φίδι...απαρνήθηκα τη σκέψη και τη φοβήθηκα...ίσως είναι αυτή που μπορεί να με φοβίσει περισσότερο όταν δεν μπορώ να την χαλιναγωγήσω...να την προπονήσω...ή καλύτερα να την κατευθύνω στα όμορφα ...φεύγει η πουτάνα, όπως κι εγώ...φοβάται να εμπιστευτεί τα όμορφα, μη γίνουν και πάλι άσχημα...ένας κύκλος σαν τις εποχές ...που πλέον χάσανε τη ροή τους και φαίνεται πως κι εγώ ακολουθώ τη φύση...μια θάλασσα...και μερικές ώρες παραπάνω φωτός με ξύπνησαν...με ξυπνούν ακόμα...το σώμα έρχεται και πάλι στα ίσα του και θέλει να τρέξει μακριά από τη χαλασμένη καρέκλα. λίγες ακόμα ώρες φωτός και το ξύπνημα θα είναι εδώ...και ίσως τα όμορφα εμπιστευτούν εμένα ξανά...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-14196144786875293332009-12-30T20:32:00.002+02:002009-12-30T20:43:49.298+02:00Στο σκάσιμο...Του χρόνου...διαβάζω αμέτρητες λίστες... λίστες για τη χρονιά που πέρασε, λίστες για τη δεκαετία που πέρασε...έφτιαξα και γω μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς για κάποιο site. Ο θεός και η ψυχή του τι έβαλα μέσα...Για τη δεκαετία, μπήκα στον πειρασμό αλλά τελικά ήταν τόσα πολλά που θέλησα να τα μοιραστώ, ακούγοντάς τα...ίσως να είχε και ενδιαφέρον μια λίστα από την Madame Koulidou…αλλά λόγω συγκεκριμένης δεκαετίας θα ήθελα να τα κρατήσω για μένα, προς το παρών...ίσως γιατί αυτή η δεκαετία τα είχε όλα. Μουσικά είχε πολύ λιγότερα...αλλά στη δική μου ζωή συνέβησαν, όλα όσα δεν είχα κουράγιο ή ανάλογη φαντασία να ονειρευτώ...όχι μόνο τα καλά αλλά και τα άσχημα. Απώλειες...πολλές...οι σημαντικότερες. Θάνατος και Έρωτας...και κάποιοι φίλοι για την επικείμενη στιγμή που πέρασα σχεδόν τα πάντα μαζί τους, αλλά ο καθένας για το λόγο του, τράβηξε τη δική του πορεία...Οι απώλειες ευτυχώς όσο κι αν πονούν, έχουν ένα τρόπο να γίνονται ανύπαρκτες σε μικρές στιγμές...γιατί στην ουσία πάντοτε θα είναι μέσα σου...αυτό που πλέον με εκπλήσει (ευτυχώς σταμάτησε να με πονάει) είναι πως τα βλέμματα που κάποτε καθόντουσαν αντικρυστά από βαθιά ανάγκη, τώρα προσπερνάνε αδίαφορα...πλήρως...σα να μην ήταν ποτέ κομμάτι σου...Ήταν μια πλήρης δεκαετία δημιουργίας του εαυτού του και επαναπροσδιορισμού της ύπαρξής μου όσον αφορά την υπόσταση μου μέσα στη δική μου ζωή... Μερικές φορές εκπλήσσω πολύ ευχάριστα τον εαυτό μου, και αυτό είναι κάτι που έμαθα να το κάνω τη δεκατία που πέρασα και σκοπεύω να το πράξω σε μεγαλύτερο βαθμό και στην υπόλοιπη ζωή μου... Baby I am amazed by you που λεγε και το τραγούδι. Στο σκάσιμο της δεκατίας, εκτός από το να διαβάζω λίστες, έζησα πανηγυρικά και εκστατικά ευτυχισμένη και αυτό έγινε πλέον ο βασικός σκοπός της ζωής μου...ο τελευταίος Δεκέμβρης... δεν ξεκίνησε για άλλη μια φορά με τη φράση «Ξημερώνει Δεκέμβρης» και ίσως αυτό να έκανε τη διαφορά... έγραψα ελάχιστα για το μήνα αυτό, για πρώτη φορά και άφησα την κάθε στιγμή να με συνεπάρει στο έπακρο...το πιασα ανάποδα και έπιασε. Ο αξέχαστος Δεκέμβρης μου...τα 30 χρόνια μου...οι αγαπημένοι μου φίλοι...τα ετεροχρονισμένα δώρα...η δημιουργία αδιάκοπων setlist, και εντελώς κουλών, τα βράδια πίσω, αυτή τη φορά και όχι μπροστά, από την αγαπημένη μου μπάρα, οι όμορφες μουσικές, το ταξίδι στην αγαπημένη μου πόλη, οι ειλικρινείς αγκαλιές με ανθρώπους που δεν ξέρουν να φοβούνται έναν καινούργιο, οι αγκαλιές με ανθρώπους που δεν ντρέπονται και παραμένουν αυθεντικοί με τον δικό τους τρόπο, η φωνή σου στο Lilac Wine και στην πίστωση χρόνου από το Θεό αλλά κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό, οι αμέτρητες ταινίες, τα αμέτρητα φθηνά τσιγάρα, η εικόνα του Ν. στο Παρίσι πριν 2 χρόνια και η ανάμνηση αυτής της πόλης, το μενού μιας ξεχωριστής πρωτοχρονιάς, οι κουβέντες για τη μουσική και κυρίως για τα πονήματα των ανθρώπων που με κάποιο τρόπο «ζουν» μέσα από αυτή, τα καινούργια μου βινύλια, το μεράκι και η θέληση, η ανθρωπιά που ακόμα υπάρχει, η αγκαλιά 2 μωρών ενός έτους, η δική μου αγκαλιά προς εμένα και η ελευθερία που μόνο εγώ μπορώ να μου χαρίσω και πλέον έμαθα τον τρόπο, η ανακάλυψη μπαρ κρυσφυγετων και η μυρωδιά της νύχτας απλωμένη στους ανθρώπους τους,...αλλά κυρίως που στην αγαπημένη μου πόλη συνάντησα αγόρια, κατά βάση μελαχρινά, που γουστάρουν κορίτσια αλλά δε φοβούνται να κλάψουν, ν αγκαλιάσουν, και να λιώνουν κάθε βράδυ με το κομμάτι που ακούς τώρα...<br />Στον Α. γιατί ήταν εκείνος που έμαθε στα υπόλοιπα μελαχρινά αγόρια το κομμάτι και που στα 30 και του...συνεχίζει να ονειρεύεται αδιάκοπα...στον ύπνο και στον ξύπνιο.Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-85132866570815032672009-12-15T20:35:00.002+02:002009-12-15T20:41:56.818+02:00Στο καλό...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBnTlgVZxOUvcK-k9gNrShQXVQbyvpKrlHRcwDGo4coa0pi1TtYYOhNpWO2FxsviW41C6Y9o6QGUKx7LHVCOH1CKiiukZ2aZI9dU-ETq0xJfwtvUsAz_qEXc-OVmwZWAABbKCAAw/s1600-h/3567807348_00c67a7d19.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 206px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBnTlgVZxOUvcK-k9gNrShQXVQbyvpKrlHRcwDGo4coa0pi1TtYYOhNpWO2FxsviW41C6Y9o6QGUKx7LHVCOH1CKiiukZ2aZI9dU-ETq0xJfwtvUsAz_qEXc-OVmwZWAABbKCAAw/s320/3567807348_00c67a7d19.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5415535025652569682" /></a><br /><br /><br />Ήταν απλά καρμικό...και τώρα που ξεκίνησε...ξέρω πως δε θα σταματήσει να υπάρχει...θα μαι πάντοτε εδώ...κι ας είναι πλεόν οι πόλεις μας διαφορετικές...θα μου λείψει να έχω την αίσθηση πως περπατάμε τους ίδιους δρόμους...δεν πειράζει...μου φτάνει που πρόλαβα να σε αγκαλιάσω...άλλωστε πάντοτε οι πιο αγαπημένες μου αγκαλιές, κατά μια περίεργη σύμπτωση, άλλαζαν πάντοτε πόλη και ακόμα χειρότερα και χώρα...θα μου λείψεις καλέ μου ...αλλά θα είμαι εδώ, εγώ, η αγκαλιά μου, οι μελωδίες και το γλυκό σταφύλι...<br /><br />στο καλόΜαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-36541040008364493912009-12-15T19:26:00.004+02:002009-12-15T20:31:12.386+02:00Κι αν είμαι ροκ<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Pu95pQDyZlA&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Pu95pQDyZlA&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, είχε και το Πολυτεχνείο τη δική του επέτειο...Πάντοτε στα γενέθλιά μου, αφιέρωνα στον εαυτό μου το “Long December” των Counting Crows…με την ελαφρά φαντασίωση και δεύτερη ευχή όταν έσβηνα το κεράκι μου να τύχει να περάσω κάποτε τα γενέθλιά μου σε κάποια μουσική σκηνή στην California και εκείνοι να το παίζουν αποκλειστικά για μένα...ευσεβείς πόθοι θα μου πεις, αλλά αυτό το πιστεύω πολύ περισσότερο, από αν μου λεγες κάποτε αυτό που τελικά μου συνέβη λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30. Και εδώ έρχεται να κολλήσει κατά μια πλάγια οδό και η επέτειος του Πολυτεχνείου...τότε που θυμούνται οι σταθμοί τα αγωνιστικά τραγούδια και ευτυχώς μαζί με αυτά και σπουδαίους συνθέτες...όπως ο Λοίζος στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ράδιο ήταν κολλημένο στο Μελωδία και άκουγα τα τραγούδια που κάποτε νόμιζα πως αποτελούσαν νανουρίσματα για μικρά παιδιά. <br /><br />Παρένθεση: Η μητέρα μου με νανούριζε με κομμάτια που αφορούσαν την εποχή εκείνη και άλλα δακρύβρεχτα, εκτός από το «Ξύπνα Αγάπη μου». Όταν πλέον πήγα στο σχολείο και ήρθε εκείνη η δημιουργική και καλλιτεχνική στιγμή της συμμετοχής μου στη χορωδία, με έκπληξη συνειδητοποίησα πως εκείνα τα τραγούδια με συντρόφευαν στις νύχτες μου με το Μορφέα. Η έκπληξή μου ήταν τόση, που με περίσσια άνεση και δικαολογημένο θράσος, πήγα στη δασκάλα να πω, πως αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα...νανουρίσματα αντί για αγωνιστικά τραγούδια (βλέπεις το δίκαιο με έπνιγε πάντα)...τελικά κάλεσαν τη μητέρα μου στο σχολείο και τα επόμενα χρόνια συνέχισα να τραγουδάω πλέον, με περηφάνια για το καλλιτεχνικό και αγωνιστικό φυσικά soundtrack των νυχτών μου. <br /><br />Μέσα σ’ εκείνα τα τραγούδια, εκείνο το μεσημέρι ξεκίνησε η κιθάρα...και η φωνή του Παπακωνσταντίνου ... «Κι αν είμαι ροκ, Μη Με φοβάσαι, νύχτες αγρύπιας να με θυμάσαι»...Με χτύπησε κεραυνοβόλα. Γελοιωδώς, ως εκ πρώτης ακρόασης ταυτίστηκα απόλυτα ...Ναι είμαι ροκ...και έγινα 30 και θέλω να με θυμάσαι...(με πολλούς αποδέκτες). Αν μου το έλεγαν πριν από χρόνια, ίσως να μην το πίστευα...Θα μου ήταν πολύ πιο λογικό, στην κουλή ζωή μου, οι Counting Crows να μου τραγουδούσαν το “Long December” οπουδήποτε στον κόσμο. Το να με εξέφραζε με τόση επιτυχία ένα κομμάτι που ναι είχε γράψει ο Λοίζος, αλλά είχε τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου, δε θα το δεχόμουν. Αυτή όμως είναι η μαγεία του να μεγαλώνεις και η δεύτερη περσόνα σου, να βαπτίζεται Κουλίδου, από τα μαγικά κουλά που της συμβαίνουν. Αυτή τη μαγεία ευχαριστήθηκα...περισσότερο γιατί τώρα που μεγάλωσα, τόσο πιο ελεύθερη νοιώθω και άλλο τόσο περισσότερο ζω με συνείδηση την κάθε στιγμή μου...Δε φοβάμαι...Είμαι ροκ... και σένα απλά θα σου πω πως ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΚ ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΕΦΤΑΣΑ ΚΙΟΛΑΣ 30 ΧΡΟΝΩΝ, ΝΥΧΤΕΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ...στη διαπασών.<br /><br />Κι αν είμαι ροκ...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-84602123468963519782009-11-01T23:55:00.002+02:002009-11-02T00:06:06.205+02:00Μεγαλοφώρες στιγμές ζω...μικρές μεγαλοφώρες στιγμές για την ακρίβεια...άλλες από τύχη, άλλες από επιδίωξη, άλλες από όνειρο...μοιάζουν όμως ν'ακολουθούν μια τρελή πορεία...σαν τον κρόνο σταμάτησε επιτέλους να κατοικεί σ' έναν από τους οίκους μου...συμβαίνουν πράγματα πριν καταφέρω να συνειδητοποιήσω το πραγματικό μέγεθός τους...ίσως και να είναι καλύτερα...μια καρμικά φιλική σχέση που μοιράζεται σε λόγια "χάδια" και λεκτικές αγκαλιές, λειτουργώντας σαν τον απο μηχανή θεό που ποτέ δε ζητά αντάλλαγμα (ξέρεις εσύ).... ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ, τα λόγια ενός μελαχρινού αγοριού που για μια στιγμή έστησα την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του, ίσως και να κάνουμε τα ταξίδια που σχεδιάσαμε εκείνο το βράδυ, ίσως και να ήταν ένα απλό παιχνίδι του μυαλού, αλλά οι λέξεις του και οι εικόνες που περιέγραφε ήταν σα να υπήρχε από πάντα στο δικό μου κόσμο... ΘΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΗΣΩ, μερικοί εφηβικοί ήρωες παραμυθιού που στην πραγματική μου ενηλικίωση ήρθαν να μου διηγηθούν το πραγματικό παραμύθι τους και να μείνουν για πάντοτε ψήλα, ακόμα ψηλότερα απ' ότι τους είχα, ΘΑ ΤΟ ΖΗΣΩ και κυρίως οι καλοί μου φίλοι...η δική μου οικογένεια...που είναι πάντοτε εκεί, στα χαμόγελα, στις συγκινήσεις, στα κλάματα, στον ξεπεσμό, στα όνειρα...ΘΑ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΟΡΩ...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-33160134269267591652009-10-29T14:59:00.002+02:002009-10-29T15:02:25.938+02:00Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής... (#2) SequelΠαίζει και να έχασα οποιαδήποτε ευκαιρία να θελήσει να με γνωρίσει...στο παραλλήρημα του χασμουρητού μου και μιας μεγάλης προσωπικής επιτυχίας...έκανα τη σκέψη πράξη ...γαμώτο και του έστειλα...Μπορώ να σε γνωρίσω?...Θέε μου, ώρες ώρες...είμαι πολύ παραπάνω απ όσο αντέχω να διαχειριστώ...η συνέχεια επί το πινάκι...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-80840498562471485482009-10-24T01:17:00.003+03:002009-10-24T01:48:15.867+03:00Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής... (#2)....αχχχ...ώρες, ώρες αναθεματίζω με τα φεσιμπούκια (facebook)...ποτέ δεν ξέρεις ποιον μπορεί να συναντήσεις...και πόσο ρομάντζο να βάλεις στα γραπτά σου όταν οι ορισμοί διαθέτουν ψηφιακή ύπαρξη, από το μηδέν και το ένα χαρακτηρίζονται και αλλάζουν σειρά...<br /><br />τον πέτυχα...άλλον ένα τεράστιο εφηβικό έρωτα που βλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης και έλιωνα...του ζήτησα να γίνει ηλεκτρονικός μου φίλος με αίτηση της εφαρμογής του φεσιμπουκ. Κι έγινε...δίχως λόγια...απλά με το πάτημα ενός κουμπιού...δεν ήξερα αν ήταν όντως αυτός...όταν απλά το δέχτηκε με το πάτημα του κουμπιού, δίχως άλλη επαφή...αμέσως έψαξα τις σελίδες του να δω αν είναι αυτός...<br /><br />έλιωσα...κόπηκα στα δυό...τα πόδια μου σταμάτησαν να με κρατούν και η καρδιά μου πήγε να σπάσει...ήταν ο ίδιος...αυτός για τον οποίο έλιωνα στα 14...και κρατούσα τη φωτογραφία του στο πορτοφόλι μου...κάτι εντελώς παράδοξο για μένα...πίστευα πως ήταν ο άντρας των ονείρων μου ... και κατά εξήγηση του χτυποκαρδίου μου...μάλλον παραμένει ακόμα...κι ας πόνεσε η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή από το σφύξιμο...και το στομάχι μου μαζί...ήταν τέτοια η λύτρωση του αχ του έρωτα, κι ας ήταν μονόπλευρος κι ας ήταν πλατωνικός...<br /><br />ο Α. μου είπε να του στείλω μήνυμα "Σ'αγαπώ. Είχα τη φωτογραφία σου στο πορτοφόλι μου στα 14.Δε σε Ξέρω... Αλήθεια όμως...Σ' αγαπώ"....Και για μια στιγμή σκέφτηκα να ενδώσω...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-38894977532515816022009-10-24T00:59:00.001+03:002009-10-24T01:00:50.801+03:00Μα θα βρέξει σήμερα...είναι σίγουρο? Δεν μυρίζω τη βροχή...<br /><br />Έκλεισες τα μάτια σου να κοιμηθείς και άρχισε να ξημερώνει η βροχή...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-59602011632083742332009-10-24T00:30:00.003+03:002009-10-24T00:45:41.186+03:00Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGE-oXd04Idw07oMWgKSrTXOdaC0-pjWzWB5KR_FllZpFTYpN0M2P5mhrYahyphenhyphen6OuctbsBLKd1ewZnjUU3Y1q5ueRgaqP9bK1y5pOYjmB69Nr1OlSIqc92RTZqPBBYvtKVd6CzWGA/s1600-h/Jeff+Buckley.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 278px; height: 250px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGE-oXd04Idw07oMWgKSrTXOdaC0-pjWzWB5KR_FllZpFTYpN0M2P5mhrYahyphenhyphen6OuctbsBLKd1ewZnjUU3Y1q5ueRgaqP9bK1y5pOYjmB69Nr1OlSIqc92RTZqPBBYvtKVd6CzWGA/s320/Jeff+Buckley.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5395914420797565874" /></a><br /><br /><br />που ακόμα με στοιχειώνουν...ναι σε πρόδωσα σήμερα...δεν ήρθα να σε δω...γαμώ τις δουλειές μου...και φρόντισες να με σκοτώσεις με τον καλύτερο τρόπο...χωρίς να ξέρεις το μέγεθος της πληγής...θ' άκουγα για πρώτη φορά live τον μεγάλο μου εφηβικό έρωτα...δια στόματός σου...και θα το παιζες για μένα...ένα δάκρυ μου έφυγε...ξέρεις δεν το σηκώνω ψυχικά...ίσως και υποσυνείδητα αποφάσισα να μην έρθω...ή μου ρθαν έτσι τα πράγματα...η πρώτη απώλεια πάντα πονάει περισσότερο από κάθε άλλη...ίσως να μην ήμουνα έτοιμη να τον ακούσω, έστω και δια της δικής σου φωνής...κι ας είναι η μοναδική που θα θελα ν'ακούω τα τραγούδια του...σ' ευχαριστώ όμως...κι ας με σκότωσες στιγμιαία...κι ας μου άνοιξες την τεράστια πληγή μου και πάλι...οι προθέσεις σου ήταν οι ευγενικότερες όλων και ίσως η ομορφότερη προσφορά που έχει κάνει κανείς για μένα εδώ και πολλά χρόνια...σημαίνει πολλά...<br /><br />ούτε και γω ξεχνώ...και θα μαι εδώ να σου δίνω χρόνο, για όσο χρειαστεί και όποτε χρειαστεί...να το ξέρεις...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-28597665044905471062009-10-23T23:45:00.002+03:002009-10-24T00:14:32.413+03:00Το δικό μου Σαμποτάζ...θυμάμαι να οδηγώ πάνω στο δρόμο για την Πάτρα...να καπνίζω...να πίνω καφέ και να τραγουδάω τα μαγικά μπλουτζίν, προσπαθώντας να κάνω χορευτικές φιγούρες, δίχως να φύγει το τιμόνι από τα χέρια μου...δεν ήταν μόνο μία φορά...ήταν δεκάδες οι φορές και άλλες τόσες που καθώς άκουγα εκείνες τις μαγικές φωνές να εξομολογούνται τις περιπέτειες ενός έρωτα, ενώ παράλληλα προσευχόμουν φωναχτά ν' αξιωθώ έναν έρωτα και μαζί και ένα live...Όλες εκείνες τις φορές φανταζόμουν πως θα ένοιωθα αν τελικά συνέβαινε κάτι από τα δύο αυτά...τελικά οι προσευχές εισακούγονται όταν είναι δυνατές, έστω και κατά το ήμιση...στον έρωτα δε στάθηκα τυχερή...ακόμα τον περιμένω...τον άκουσα μέσα από την ιστορία των 2 παιδιών του Σαμποτάζ...Τυχεροί ...είναι οι άνθρωποι χωρίς ηλικία...σα να μην πέρασαν τα χρόνια από πάνω τους...εμφανίστηκαν στη σκηνή με την λαχτάρα της πρώτης σταλιάς έρωτα...κι ήμουν και εγώ εκεί...το περίμενα μέρες...το χρυσοπλήρωσα με την ιδρωμένη χαρά έφηβου στην πρώτη επίσκεψη στην κάμαρα μιας πόρνης...πήγα όσο πιο κοντά μπορούσα...κάθησα και περίμενα τα δάκρυα να τρέξουνε στα μάτια μου...αυτό συνέβαινε τις προηγούμενες μέρες τουλάχιστον, όταν προετοιμαζόμουν ψυχολογικά...και ήρθε εκείνη η στιγμή που περίμενα τόσα χρόνια...κι ας έχω σχεδόν την ηλικία του...ούτε δάκρυ δεν κύλησε από τα μάτια μου...αλλά ένα από τα πιο ηλίθια χαμόγελα της ζωής μου ήρθε κι έγινε ένα με το πρόσωπό μου...στο τσακ δε σηκώθηκα όρθια...τα 200 μπλέ φωτάκια από τις ντισκομπάλες...τα λευκά ρούχα τους, η αγωνία της πρώτης φοράς, τα κρυφά χαμόγελα, η χαρά της Λένας, το μπρουταλιτέ του Γιάννη, και τα αναπάντεχα σκέρτσα της Σαββίνας...δημιούργησαν τέτοιες δονήσεις στο σώμα μου, που δεν χρειάστηκε κάνεις από τη σειρά μου να κουνηθεί...πήγαιναν όλοι πέρα δώθε από τις δικές μου καθιστικές χορευτικές φιγούρες...στο τσακ δε σηκώθηκα...περίμενα πως όλοι θα γινόμασταν ένα και θ' απογειωνόμασταν...μα δε συνέβη...τουλάχιστον όχι όπως το πρωτοφαντάστηκα...ο καθένας απογειώθηκε ή προσγειώθηκε μονάχος του...γιατί τελικά ο καθένας είχε το δικό του προσωπικό ραντεβού με το Σαμποτάζ...και αφού συνέβη το πρώτο μέρος της προσευχής, λέω να σαμποτάρω την ατυχία μου στον έρωτα, και ν' αφεθώ και πάλι σε μια ματιά, έστω και στιγμιαία...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-59884656994907061362009-10-15T13:35:00.003+03:002009-10-15T14:11:51.255+03:00Από εκεί σε πήραμε...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifTEPUrPrLy0WWN1SrAQM1ETZ6c3NY8eaROchbVM7nqjt8qJGnIB8TWFa_hGg-R2VlY6ZCCeBQXcuYi85hvnJ9rcTWZCtpiQ4eKMqLL9Rk4w6p7RBDhNbto79HCxzISXlUJXFJLw/s1600-h/rhalprin1_2.jpeg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifTEPUrPrLy0WWN1SrAQM1ETZ6c3NY8eaROchbVM7nqjt8qJGnIB8TWFa_hGg-R2VlY6ZCCeBQXcuYi85hvnJ9rcTWZCtpiQ4eKMqLL9Rk4w6p7RBDhNbto79HCxzISXlUJXFJLw/s320/rhalprin1_2.jpeg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5392782802602460834" /></a><br /><br />φώναξε μέσα το μυαλό μου...καθώς περνούσαμε από ένα καταυλισμό τσιγγάνων λίγο πιο έξω από το γενέθλιο τόπο του πατέρα μου...κι ήταν σα ν' ακουγα και πάλι τη φωνή των γονιών μου όταν ήμουν μικρή και περνούσαμε από το ίδιο πάλι σημείο. Ήμουν πολύ πιο μελαχρινή από τους γονείς μου, μιας και είχα κληρονομήσει τα γονιδιακά χρώματα των προγιαγιάδων μου...Μου άρεσε να κρεμάω φορέματα και υφάσματα, να φοράω βραχιόλια και να χορεύω τσιφτετέλια από τα 3 μου και να περπατάω ως και σήμερα ξυπόλητη...Τίποτα δε μπορούσε να εξηγήσει στους γονείς μου αυτές μου τις τάσεις, παρά μόνο η εικόνα των τσιγγάνων στον καταυλισμό εκείνο...και θεωρούσαν σωστό να μου υπενθυμίζουν τις καταβολές μου...Με τα χρόνια οι επισκέψεις στον τόπο εκείνο σχεδόν μηδενίστηκαν, το ίδιο και οι περίεργες συνήθειές μου μαζί με την εξήγηση. Μόνο που ποτέ δε σταμάτησα, όταν έβρισκα ευκαιρία να περπατάω ξυπόλητη. Άρχισα να αποκτώ νέες περίεργες συνήθειες...άρχισα να γνωρίζω νέες εμπειρίες και νέα συναισθήματα...το πιο περίεργο απ' όλα ήταν μια ανεξήγητη λαχτάρα και άισθηση ελευθερίας που με κατέκλυζε...μια περιέργη χαρά και μαζί και μια μελαγχολία στα μάτια. Και ένας πόνος κάθε φορά που άκουγα τσιγγάνικα τραγούδια και μαζί και η λαχτάρα...Ήταν για μένα γνώριμο και μαζί και πρωτόγνωρο το συναίσθημα όταν άκουσα για πρώτη φορά το Djelem, Djelem...και στη συνέχεια και άλλα τραγούδια...έβρισκαν απαντήσεις τα ερωτηματικά των περίεργων συνήθειών μου και κυρίως η ελευθερία που τόσο πολύ σκλάβωνα μέσα μου...Και έτσι θυμήθηκα...Απο εκεί σε πήραμε...Και τώρα που πέρασα ξανά απο εκεί μετα από 20 χρόνια κατάλαβα, όχι μόνο τις περίργες τάσεις μου, ούτε μόνο γιατί λιώνω στο άκουσμα των τσιγγάνικων τραγουδιών, αλλά και γιατί πλυμμηρίζω με χαρά κάθε φορά που ακούω το Τζίμι Μακούλη να τραγουδάει, "Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδια"...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-25204263371971497922009-10-01T18:29:00.002+03:002009-10-01T18:36:47.819+03:00Αχ έφυγε ο Σεπτέμβρης κι ήρθε πάλι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicsWjLGeLmXSGvTO3gA8emWPT3PTfBN2tFu7RiwHu2qZZu8mbRD319FFhgNVLgvc-O2KIvNgO6l6HBcI2iXHrntu7a7mh9BonSGfScsGI25U8tXrvfmCR8ONiyjx0jb80fadMRag/s1600-h/5-2.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicsWjLGeLmXSGvTO3gA8emWPT3PTfBN2tFu7RiwHu2qZZu8mbRD319FFhgNVLgvc-O2KIvNgO6l6HBcI2iXHrntu7a7mh9BonSGfScsGI25U8tXrvfmCR8ONiyjx0jb80fadMRag/s320/5-2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5387655869787928498" /></a><br /><br />το γλυκό σταφυλάκι στο πιάτο με τα ζουμάκια του, να με γιάνει...τη διάθεσή μου, τη μελαγχολική. Λίγο γλυκό σταφύλι και όλα γίνονται όμορφα ξανά...Σχεδόν αναπολώ εκείνο τον Οκτώβρη χωρισμού που το γλυκό σταφύλι με άφησε να χαιδεψω με στοργή τη μοναχικότητά μου. Μου λείπει που το δάκρυ το σκούπιζε μια κουταλιά. Βάλσαμο και μαγεία μαζί η γλύκα του, σα σιρόπι μυστικό για την καρδιά, τα όνειρα και τη στιγμή...<br /><br />Γι' αυτό καλέ μου, λέω να περάσω μια από αυτές τις μέρες, απ' όπου είσαι και να σ'αφήσω λίγο γλυκό σταφυλάκι, ν' αποκτήσει σκοπό ο χωρισμός...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-1650863682141969572009-09-13T12:40:00.002+03:002009-09-13T12:56:44.040+03:00βουβά......βιώνω την επιστροφή...δεν υπάρχουν ήχοι, δεν υπάρχουν οσμές...μοιάζει με θάνατο, με αποσύνθεση...δεν ξέρω πως συνέβη...ήρθε μόνο του και με πότισε στον ύπνο...ξύπνησα κατάκοπη και η όρεξή μου εξαφανίστηκε...που είσαι γαμώτο...σε ποιον εφιάλτη παγιδεύτηκες και πως το κατάφερες, τώρα που τα όνειρα είχαν δόση πραγματικότητας και πραγμάτωσης... σιχαίνομαι την κατάσταση αυτή...σιχαίνομαι την αυτοκαταστροφή, κι όμως την αγκαλιάζω βάφοντάς τη με αποχρώσεις ρομαντικής οπτικής...και λίγο μετά το μέηκαπ τρέχει...δεν κρατάει πολύ...και φαίνεται το κατεστραμμένο πρόσωπο της ψυχής μου...γιατί τόσες ενοχές...γιατί να υπάρχει η φράση δικαιολογίας δε μπορώ...εγώ δε θέλω άλλο αυτή την κατάσταση... δεν θέλω την υπεροπτική διαστρεβλωμένη φωνή που λέει "η ζωή είναι μικρή για να ναι θλιβερή μωρό μου"...θέλω εκείνη την παιδική, τη σοφή που κραυγάζει με τρυφερότητα " η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι"...η δική μου χαρά είναι ένα χάρτινο τσίρκο...θα το ξεσκίσω, θα το κάνω κομματάκια...θα τη χτίσω με υλικά στιβαρά πλέον...κουράστηκα από τα υλικά ταχύτατης ανάλωσης...που είσαι γαμώτο...έλα πάλι πίσωωωω, σε μένα, για μένα, προς εμένα...χτίσε ξανά καρδιά μου...θ αντέξεις πάλι!Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-41730022493673715242009-08-23T23:32:00.002+03:002009-08-23T23:36:21.585+03:00μέτρησα τις μέρες...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC0sRFytN8HYFccC_xruZoAVFmV6FnaZ7E6EE5vfd9UhmqQ6UGyLmCwl8cZOeVYOOxkgNfu2MYdSahWzPnVNRP_UHVfY3bZrNSikd_e9NCc4LPVjhlcLAhyD_mZFnn8Tce6Vnl8A/s1600-h/dsc01171kc7.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhC0sRFytN8HYFccC_xruZoAVFmV6FnaZ7E6EE5vfd9UhmqQ6UGyLmCwl8cZOeVYOOxkgNfu2MYdSahWzPnVNRP_UHVfY3bZrNSikd_e9NCc4LPVjhlcLAhyD_mZFnn8Tce6Vnl8A/s320/dsc01171kc7.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5373260801530582930" /></a><br /><br />μία, μία...και ήρθε σχεδόν η στιγμή...κλείνω τα πάντα...χαίρομαι πολύ που θα μείνω μακριά από τον υπολογιστή και η επαφή μου με τις σκέψεις θα γίνεται μ΄σεω μολυβιού και τετραδίου...μέτρησα τις μέρες, μία, μία,...για λίγο δε θα μου λείψει τίποτα. μου λείπει μονάχα αυτό που πάω να ζήσω...απίστευτο μου φαίνεται..μέτρησα τις μέρες μία, μία και τώρα μπορώ να μου ευχηθώ...καλό καλοκαίρι...φεύγω...με περιμένει η αγαπημένη μου ακρογιαλιά...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-65514531878744598282009-08-23T23:26:00.002+03:002009-08-23T23:30:13.218+03:00Άλλος ένας λόγος ν' αγαπάω την πόλη μουείναι ο δημοτικός της ραδιοφωνικός σταθμός... ακομπλεξάριστος και πολυπολιτισμικός σαν το λιμάνι του...μέσα σε μια ώρα έχω ακούσει Wilco, Florence and The Machine, Yaght, Regina Spektor, Spitfire, Λένα Πλάτωνος, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Νίκο Κουρκούλη και Νίκο Βέρτη...Τα ξένα ξέχωρα από τα ελληνικά, αλλά αυτή τη στιγμή που τα ελληνικά είδη περιπλέκονται μοναδικά μεταξύ τους, νοιώθω συγκλωνισμένη...μπορώ να μοιραστώ τη διαστροφή μου με άλλους ανθρώπους που ζουν τελικά στην ίδια πόλη...ω τι ευτυχία!Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-22073633979104005112009-08-20T16:20:00.002+03:002009-08-20T16:28:25.621+03:00Μετράω τις μέρες και αμέσως μετά τα χρόνιαΠέρασα 2 μέρες στην Α. Με την αγαπημένη μου φίλη και τον φίλο μας Θ. Ήταν τέλεια. Η έννοια του παραδείσου για μένα. Μπάνιο, βιβλίο, σινεμά, σκατοδιάθεση που χωρίς καθόλου προσπάθεια, έσβησε με την πρώτη γουλιά ποτού και τις πρώτες μας λέξεις...Η προχθεσινή νύχτα μας βρήκε στο απομονωμένο μπαρ του διπλανού χωριού, να πίνουμε το ποτό μας, να θυμόμαστε και να ονειρευόμαστε. Η Γ. και ο Θ. τα είχαν παλιά και συνειδητοποιήσαμε πως είχαν περάσει 10 χρόνια από εκείνο το καλοκαίρι. Γιορτάσαμε την επέτειο του χωρισμού και ύστερα αρχίσαμε να φανταζόμαστε πως θα είναι η ζωή μας σε 10 χρόνια...οι προβλέψεις έχουν κοινό παρανομαστή την διατήρηση της φιλίας μας, που θα συνευρεθεί και πάλι τότε στο ίδιο μπαρ που θα είναι το μόνο που θα παραμείνει ίδιο,όπως και η λαχτάρα μας για τα τραγούδια που έπαιζε ο ντιτζει εκείνο το βράδυ...το είχε μυριστεί και μας έκανε το ίδιο δώρο. Μετράω τις μέρες για να πάω ξανά εκεί. 4 μείνανε...Η Γ. και ο Θ. θα γυρίσουν στην Αθήνα και γω θα είμαι εκεί και θα σχεδιάζω το μέλλον και θα μετράω τα χρόνια για την επόμενη συνάντησή μας, στο ίδιο μπαρ σε μια δεκαετία...Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-53724217861152053422009-08-20T16:00:00.002+03:002009-08-20T16:06:59.533+03:00Η μια σου λέξη...και μόνο η διάθεση να γυρίσεις προς τη μεριά μου, με ειλικρινή παραδοχή της επίπονης κοινής κατάστασής σου, η μια σου λέξη μαζί με την επόμενη και την ακόλουθη...έμοιασε με άγγιγμα επούλωσης...σαν φτερό αγγέλου που αγκαλιάζει το σώμα, όταν πονάει στη μοναχικότητά του...δε σταμάτησε ο πόνος, αλλά σίγουρα γλυκάθηκε ...και ετοιμάζεται να πάει στη γωνιά του σιγά σιγά...για μια στιγμή, η μια σου λέξη, σε μεταμόρφωσε σε φύλακα - άγγελο...που πετά ελεύθερος και ξέρει πότε ν' αγκαλιάσει..Μαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-31798644.post-60960702716691159102009-08-16T06:53:00.001+03:002009-08-16T06:59:41.322+03:00ποναωπολυ...περισσοτερο απο καθε αλλη απωλεια...για σενα...σταματησα να μετραω τα χρονια σου....τιποτα δεν εχει σημασια...το καρω πουκαμισο ...σ αγαπαω....δεν το χω πει σε κανενανμου λειπειςΜαντάμ Αστέρω Κουλίδουhttp://www.blogger.com/profile/16386857264261794549noreply@blogger.com2