φώναξε μέσα το μυαλό μου...καθώς περνούσαμε από ένα καταυλισμό τσιγγάνων λίγο πιο έξω από το γενέθλιο τόπο του πατέρα μου...κι ήταν σα ν' ακουγα και πάλι τη φωνή των γονιών μου όταν ήμουν μικρή και περνούσαμε από το ίδιο πάλι σημείο. Ήμουν πολύ πιο μελαχρινή από τους γονείς μου, μιας και είχα κληρονομήσει τα γονιδιακά χρώματα των προγιαγιάδων μου...Μου άρεσε να κρεμάω φορέματα και υφάσματα, να φοράω βραχιόλια και να χορεύω τσιφτετέλια από τα 3 μου και να περπατάω ως και σήμερα ξυπόλητη...Τίποτα δε μπορούσε να εξηγήσει στους γονείς μου αυτές μου τις τάσεις, παρά μόνο η εικόνα των τσιγγάνων στον καταυλισμό εκείνο...και θεωρούσαν σωστό να μου υπενθυμίζουν τις καταβολές μου...Με τα χρόνια οι επισκέψεις στον τόπο εκείνο σχεδόν μηδενίστηκαν, το ίδιο και οι περίεργες συνήθειές μου μαζί με την εξήγηση. Μόνο που ποτέ δε σταμάτησα, όταν έβρισκα ευκαιρία να περπατάω ξυπόλητη. Άρχισα να αποκτώ νέες περίεργες συνήθειες...άρχισα να γνωρίζω νέες εμπειρίες και νέα συναισθήματα...το πιο περίεργο απ' όλα ήταν μια ανεξήγητη λαχτάρα και άισθηση ελευθερίας που με κατέκλυζε...μια περιέργη χαρά και μαζί και μια μελαγχολία στα μάτια. Και ένας πόνος κάθε φορά που άκουγα τσιγγάνικα τραγούδια και μαζί και η λαχτάρα...Ήταν για μένα γνώριμο και μαζί και πρωτόγνωρο το συναίσθημα όταν άκουσα για πρώτη φορά το Djelem, Djelem...και στη συνέχεια και άλλα τραγούδια...έβρισκαν απαντήσεις τα ερωτηματικά των περίεργων συνήθειών μου και κυρίως η ελευθερία που τόσο πολύ σκλάβωνα μέσα μου...Και έτσι θυμήθηκα...Απο εκεί σε πήραμε...Και τώρα που πέρασα ξανά απο εκεί μετα από 20 χρόνια κατάλαβα, όχι μόνο τις περίργες τάσεις μου, ούτε μόνο γιατί λιώνω στο άκουσμα των τσιγγάνικων τραγουδιών, αλλά και γιατί πλυμμηρίζω με χαρά κάθε φορά που ακούω το Τζίμι Μακούλη να τραγουδάει, "Τι φταίω εγώ αν έχω τσιγγάνα καρδια"...
No comments:
Post a Comment