Καλοκαιρινές αναμνήσεις...παραθεριστικού χαρακτήρα

Αυτές τις μέρες στην πόλη τις περνάω πολύ διαφορετικά απ' ότι περίμενα...Δουλεύω συνέχεια στον υπολογιστή, κοιμάμαι, κάνω πολλά κρύα ντούζ, βγαίνω σπάνια για τα δεδομένα μου, αλλά ακούω πολύ ραδιόφωνο και διάφορες συλλογές που διαφημίζει η τηλεόραση...για την ακρίβεια κολλάω με κάποιες από αυτές...είναι τα γα...να τα τραγούδια που περιέχουν...και οι αναμνήσεις που μου φέρνουν...

Και τι δε θα έδινα να ήμουν 15 και πάλι και να παραθερίζω στην Α. για 3 ολόκληρους μήνες, μαζί με τους φίλους μου, να γεύομαι καρπούζι, κέφαλους, θαλασσινό νερό και τα πρώτα υγρά φιλιά στα κρυφά...Και τι δε θα δινα να γεύομαι τα ίδια,τώρα 15 χρόνια μετά. Για μένα το ίδιο είναι...σχεδόν... βρήκα μια συλλογή τραγουδιών που ακούγαμε τότε, τα βράδια που αράζαμε στην παραλία. Στην ουσία όλη η ζωή μας διαδραματιζόταν στην παραλία, πάνω,δίπλα, εκεί και άντε λίγο παραπέρα...Δεν αγαπάω τα νησιά το καλοκαίρι, δεν έχω μάθει να τ' αγαπάω και δεν ξέρω κι αν θέλω να τ'αγαπάω τους καλοκαιρινούς μήνες. Μου αρέσει η ασφάλεια του παραθερισμού και η ρουτίνα του... Την λατρεύω...29 καλοκαίρια, 28 γιατί το φετινό δεν πιάνεται...έμαθα να ζω εκεί και δε θέλω να τ' αποχωριστώ ποτέ... Αγαπημένοι φίλοι, καινούργια πρόσωπα, μπλεξίματα, περιπέτειες, συναισθηματικές, ποδηλατικές, θαλασσινές, πιλάφια (κωδικας), μπαρ ανάμεσα σε λεμονιές, κρέπες, απώλειες, αποχαιρετισμοί, ποδόσφαιρο, οι μυστικοί επτά, η Αλέξια και η Πωλίνα, νυχτερινοί ποδαρόδρομοι χιλιομέτρων ως την ντίσκο που μετανομάστηκε σε club, οι A-ha, κασσέτες και τα πρώτα cd, ο Πάνος και ο Jeff Buckley, μυριάδες βιβλία, θερινός κινηματογράφος, η Αρκούδα και οι Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής κρίσης, αμέτρητα πάρτυ, ύπνος πάνω στα βότσαλα το μεσημέρι, μπουγέλα, αμέτρητα και αυτά, κάναντα αργά, καβγάδες και μπουνιές, συμφιλίωση, φιλιά, ξανά μπερδέματα, ανταλλαγές παντώς τύπου, οι Scorpions, μπλούζ παντώς ύψους, ανταλλαγές χειμερινών γραμμάτων, κοκοράκια και ελεεινά λουλουδάτα σύνολα,αστέρια, astrea και μηχανάκια, βουτιές και πατητές, μακροβούτια και κολοτούμπες και πάνω απ' όλα ανεμελιά...και κάθε φορά που πατάω εκεί το πόδι μου...αυτή με γεμίζει ολάκαιρη...και πόσες άλλες ακόμα αναμνήσεις, που όταν μου σκάνε στην εικονική πραγματικότητα του σημερινού μου μυαλού, μου υπενθυμίζουν το πόσο ευλογημένη είμαι...θέλω όλα μου τα καλοκαίρια να τα ζήσω εκεί...

σιγά σιγά, ξεκίνησανε και οι πρώτοι γάμοι των παρεών εκεί...θέλω να γεράσω εκεί...