Υπάρχουν κι Ευτυχισμένες Πουτάνες - Κείμενο # 1 (Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα)

Ανακούφιση …Αναπνοή…Εμμονή με την αναπνοή…θέλω μια βουτιά… και που να βουτήξω…Πολλές τελείες γαμώτο μου…Full Stop το λένε στη Γηραιά Αλβιώνα…Ολόκληρο Σταμάτημα. Στάκα το λέμε εμείς στην πιάτσα…Στάκα στα κείμενά μου …πολλά. Αλλά ευτυχώς στάκα και στα κακώς έμπρακτα πάθη και ευτυχώς στάκα. Μάνα μου τώρα πάμε παραπέρα, Στάκα, εδώ είναι το δικό μου λημέρι…Άδεια πήραμε; Όχι…? Ξου…Ξεπαρεού και τατιάυτα…Αγαπώ Εμέ και πάω παραπέρα…ουφ…Ανάσανα και τώρα πάω να ξεκουράσω την πονεμένη μου κορμάρα και όχι δε με φωνάζουνε Σουλάρα…Τα’ όνομά μου θα στο πω άλλη φορά…Πάω τώρα, πόνεσε το βυζί μου από το βύζαγμα…Πάω να το ξαπλώσω και αυτό…Άυριο πάλι, θα σε φροντίσω. Ciao. Arrivederci που λένε και στην Ιταλία. Α! Κι αν βρεθείς ποτέ εκεί, ρίξε κι ένα κερματάκι στην Φοντάνα ντι Τρέβι, έτσι δεν το λένε; Και κάνε και μια ευχή…Να γνωρίσει έρωτα το αιδίο μου. Μαζί και το βυζί μου που πιπιλούσες με τις ώρες…Με ρούφηξες και σήμερα…Πάω στο Μορφέα μου..Του χω τάξει κι αυτού ένα τσιμπούκι για να νανουριστεί πιο γλυκά. Ακόμα και στον ύπνο ησυχία η ηδονή δε βρίσκει. Κι όχι δεν είμαι σκεύος ηδονές που λένε…Μα πως το σκεφτήκανε αυτό το πράγμα; Ποιος βλαξ…Κοπάνησε το κεφάλι του στα βιβλία και άφησε ανέραστες τις όμορφες και βγήκανε στους δρόμους ν’ αρνηθούν τη φύση τους; Ηλίθιες! Εγώ μάνα μου την ποιώ την ηδονή…γιατί όπως είπε και η Βιβή, υπάρχουν και ευτυχισμένες πουτάνες…Ξέρει αυτή τι λέει…Πάω τώρα. Στάκα μάνα μου για σήμερα…Άυριο πάλι…Με περιμένει ο Μορφέας για μια περιποίηση πέους…Καληνύχτα!

Υπάρχουν κι Ευτυχισμένες Πουτάνες - Πρόλογος

Αυτός ο πρόλογος θα εξελίσσεται μαζί με τις ιστορίες του. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισαν να με γοητεύουν οι πουτάνες. Θες η γειτονιά μου που κάθε φορά που έσκαγε πλοίο, αναστέναζα σαν σφύριζαν οι κόρνες,λες κι ήμουν εγώ που περίμενα το στόλο, θες ότι μέχρι τα 12 μου το λιμάνι ήταν το δεύτερο σπίτι μου, θες η ανάγκη μου στο να κατανοήσω την μεγαλοιότητα της γυναικείας φύσης και να γίνω ένα απόλυτο θυληκό, χωρίς πονηριά στην ψυχή, θες η τσιγγάνικη καρδιά μου, θες η αδυναμία μου στη Μελίνα, στη Τζένη, θες τα Δειλινά που τραγουδούσε η Μοσχολιού και αγαπούσε ο παππούς μου, θες η μεγάλη μου αδυναμία και τρυφερότητα προς τους άντρες (όχι απαραίτητα ερωτική πάντοτε), θες και εκείνο το αναθεματισμένο τραγούδι του Tom Waits, Christmas card from a hooker in Minneapolis...δεν ξέρω να το προσδιορίσω πότε συνέβη...αλλά συνέβη...κι έκτοτε σκαρφίζομαι ιστορίες, σέβομαι τις πουτάνες όπως τις μάνες...παράλληλο έργο ασκούν...σαν το βύζαγμα του μωρού που πρέπει να τραφεί για να μεγαλώσει και να κοιμηθεί ευτυχισμένο και ασφαλές. Άλλωστε οι μεγαλύτερες αγίες, υπήρξανε αγοραία κορίτσια πρώτα. ίσως και η πίστη μου να ναι αυτή που με κάνει να νοιώθω τούτη την εκτίμηση. Για την απόλυτη θυληκότητά τους, το τσαγανό, την ψυχάρα τους και την ελευθερία τους... Μιλάω γι αυτές που επέλεξαν να το κάνουν, έστω αρχικά και από ανάγκη, αλλά προτίμησαν αυτό από το να γίνουν κορίτσια καριέρας. Μερικές φορές βρίσκω πολύ πιο άξιο το δρόμο αυτό παρά της καριέρας. Γιατί άλλο να ξεπουλάς το κορμί σου ασκώντας έργο κι άλλο να ξεπουλάς την ψυχή σου... Μου αρέσει πολύ ν'ανακαλύπτω ή και να σκαρφίζομαι ιστοριές κοριτσιών του επί χρήμασι έρωτα που ζουν ευτυχισμένα... με μια ανάσα ξεκίνησαν αυτές οι ιστορίες και θα συνεχιστούν εφ όρου ζωής με πολλά αχ...

Πάντως αν ένα πράγμα έμαθα ...και κάθε φορά επιβεβαιώνεται...Στην πουτάνα μην κάνεις ποτέ πουτανιές...θα το βρεις μπροστά σου! Κι όχι απαραίτητα από την ίδια...

Υ.Γ...δεν έχω ακόμα φωτογραφία αλλά που θα μου πάει θα τη βρω.