Ψάχνω και γω το Φούντα μου...

Πριν μερικά χρόνια, στο Αμόρε, τον κινηματογράφο, το θερινό, πρόβαλε το "Ποτέ την Κυριακή". Εγώ, η Σ. και η Ρ. βάλαμε τα καλά μας, τα κόκκινα κραγιόνια μας και ανηφορίσαμε πάνω κεί...να τιμήσουμε τα όμορφα κορίτσια...Η περηφάνια φούσκωνε μέσα μου, ως Ελληνίδα, Πειραιώτισσα και κυρίως γυναίκα που ακόμα τότε έψαχνε να βρει την ουσιαστική φύση της...Χαζεύαμε τη Μερκούρη, πίναμε πορτοκαλάδα, περιμέναμε το στόλο και για μια στιγμή πιστέψαμε τους μύθους μέσα από την οπτική της Ίλιας, μέχρι εκείνη τη μαγική στιγμή...που ο Φούντας γράπωσε μέσα στα στοιβαρά του μπράτσα την Μερκούρη και την διεκδίκησε, δίχως περιθώρια...η καρδιά μας έγινε κόμπος και η αναπνοή κρατήθηκε...μέχρι που η Ρ. την μετέτρεψε στο ωραιότερο Αχ.. (γυναικείας λαχτάρας)που άκουσα ποτέ στη ζωή μου...μ' αυτό το αχ αποτυπωμένο πλέον σε κάθε αναπνοή και χτύπο της καρδιάς μου, περιμένω και γω τον Τόνι, να με κρατήσει στην αγκαλιά του, εκεί πλάι στην ακρογιαλιά...