Αυτό τον τάφο δεν τον βρήκε ποτέ...

όσο κι αν έψαξα, αυτό τον τάφο δεν τον βρήκα ποτέ στο Νεκροταφείο της Μονμάρτης. Δεν ξέρω γιατί, πηγαίνοντας στη Μονμάρτη, αποφάσισα να επισκεφτώ ως μνημείο, το νεκροταφείο στο οποίο είχαν θαφτεί αρκετά γνωστά πρόσωπα...Πραγματικά, τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται κάτι παραπάνω από μακάβριο...αλλά μάλλον δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Απ' όλους τους τάφους έναν επέλεξα να ψάξω και ν' αποτυπώσω με το φωτογραφικό μου φακό. Όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα. Λες και ο τάφος είχε εξαφανιστεί. Όσες φορές κι αν τσέκατα το χάρτη, όσες φορές κι αν έκοψα βόλτες γύρω γύρω από το σημείο που υποδείκνυε την ύπαρξή του, βρέθηκα να μπλέκομαι σε χορταρικά άλλων τάφων. Στο τέλος αποφάσισα να φύγω άδοξα αλλά με την σιγουριά πως δε θα παρανοήσω για ένα τάφο. Κατηφόρησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από τη Μονμάρτη, τραγουδώντας Dalida...

Η κουλή αυτή ανάμνηση μου ήρθε μέσα από την ιδέα να ντυθώ αυτές τις απόκριες Dalida. Ναι θα το ήθελα πάρα πολύ. Θα ήθελα ακόμα και να τραγουδήσω κάποια από τα κομμάτια της! Θα ήθελα για μια νύχτα να ντυθώ Dalida, ακόμα κι αν η μοναδική ομοιότητα θα ήταν το μακρύ μπλέ μεταξωτό φόρεμα που φόρεσα στο γάμο του θείου μου. Για άλλη μια φορά στάθηκα ασυγχρόνιστη και έτσι κατέληξα να ντυθώ cowboy junkie...και να φανταστείς ότι δε θυμόμουνα ούτε ένα κομμάτι τους.

Μου μένει άλλο ένα αποκριάτικο πάρτυ γι αυτή τη χρονιά και η θεματολογία του, πάλι θα με κρατήσει μακριά από τη φαντασίωσή μου... ΄΄Ηρωες βιβλίων σου λέει...τι να ντυθώ?

Η Κα Σλέσινγκερ από την "Αισθηματική Αγωγή", βιβλίο που με στιγμάτισε καθώς αποτέλεσε το πρώτο δώρο, μεγάλης μου καψούρας, ο Κάσιντι που εκφράζει ακόμα το αμερικάνικο όνειρο, η ηρωίδα του Σάββατο Βράδυ στην άκρη της Πόλης, που γύρισε από το αμερικάνικο όνειρο, το ένα παιδί μετράει τ'άστρα που ακόμα δεν έχω καταφέρει να διαβάσω, η Happy Λου που απλά μου άρεσε, η η Στέλλα που ταινία έγινε, αλλά το σενάριο κυκλοφόρησε ως βιβλίο; Κοιτάζω τα βιβλία μου και δεν μπορώ να καταλήξω...

Οι βιογραφίες πιάνονται? Βιογραφία της Dalida άραγε υπάρχει?