βουβά...

...βιώνω την επιστροφή...δεν υπάρχουν ήχοι, δεν υπάρχουν οσμές...μοιάζει με θάνατο, με αποσύνθεση...δεν ξέρω πως συνέβη...ήρθε μόνο του και με πότισε στον ύπνο...ξύπνησα κατάκοπη και η όρεξή μου εξαφανίστηκε...που είσαι γαμώτο...σε ποιον εφιάλτη παγιδεύτηκες και πως το κατάφερες, τώρα που τα όνειρα είχαν δόση πραγματικότητας και πραγμάτωσης... σιχαίνομαι την κατάσταση αυτή...σιχαίνομαι την αυτοκαταστροφή, κι όμως την αγκαλιάζω βάφοντάς τη με αποχρώσεις ρομαντικής οπτικής...και λίγο μετά το μέηκαπ τρέχει...δεν κρατάει πολύ...και φαίνεται το κατεστραμμένο πρόσωπο της ψυχής μου...γιατί τόσες ενοχές...γιατί να υπάρχει η φράση δικαιολογίας δε μπορώ...εγώ δε θέλω άλλο αυτή την κατάσταση... δεν θέλω την υπεροπτική διαστρεβλωμένη φωνή που λέει "η ζωή είναι μικρή για να ναι θλιβερή μωρό μου"...θέλω εκείνη την παιδική, τη σοφή που κραυγάζει με τρυφερότητα " η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι"...η δική μου χαρά είναι ένα χάρτινο τσίρκο...θα το ξεσκίσω, θα το κάνω κομματάκια...θα τη χτίσω με υλικά στιβαρά πλέον...κουράστηκα από τα υλικά ταχύτατης ανάλωσης...που είσαι γαμώτο...έλα πάλι πίσωωωω, σε μένα, για μένα, προς εμένα...χτίσε ξανά καρδιά μου...θ αντέξεις πάλι!