Στο σκάσιμο...

Του χρόνου...διαβάζω αμέτρητες λίστες... λίστες για τη χρονιά που πέρασε, λίστες για τη δεκαετία που πέρασε...έφτιαξα και γω μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς για κάποιο site. Ο θεός και η ψυχή του τι έβαλα μέσα...Για τη δεκαετία, μπήκα στον πειρασμό αλλά τελικά ήταν τόσα πολλά που θέλησα να τα μοιραστώ, ακούγοντάς τα...ίσως να είχε και ενδιαφέρον μια λίστα από την Madame Koulidou…αλλά λόγω συγκεκριμένης δεκαετίας θα ήθελα να τα κρατήσω για μένα, προς το παρών...ίσως γιατί αυτή η δεκαετία τα είχε όλα. Μουσικά είχε πολύ λιγότερα...αλλά στη δική μου ζωή συνέβησαν, όλα όσα δεν είχα κουράγιο ή ανάλογη φαντασία να ονειρευτώ...όχι μόνο τα καλά αλλά και τα άσχημα. Απώλειες...πολλές...οι σημαντικότερες. Θάνατος και Έρωτας...και κάποιοι φίλοι για την επικείμενη στιγμή που πέρασα σχεδόν τα πάντα μαζί τους, αλλά ο καθένας για το λόγο του, τράβηξε τη δική του πορεία...Οι απώλειες ευτυχώς όσο κι αν πονούν, έχουν ένα τρόπο να γίνονται ανύπαρκτες σε μικρές στιγμές...γιατί στην ουσία πάντοτε θα είναι μέσα σου...αυτό που πλέον με εκπλήσει (ευτυχώς σταμάτησε να με πονάει) είναι πως τα βλέμματα που κάποτε καθόντουσαν αντικρυστά από βαθιά ανάγκη, τώρα προσπερνάνε αδίαφορα...πλήρως...σα να μην ήταν ποτέ κομμάτι σου...Ήταν μια πλήρης δεκαετία δημιουργίας του εαυτού του και επαναπροσδιορισμού της ύπαρξής μου όσον αφορά την υπόσταση μου μέσα στη δική μου ζωή... Μερικές φορές εκπλήσσω πολύ ευχάριστα τον εαυτό μου, και αυτό είναι κάτι που έμαθα να το κάνω τη δεκατία που πέρασα και σκοπεύω να το πράξω σε μεγαλύτερο βαθμό και στην υπόλοιπη ζωή μου... Baby I am amazed by you που λεγε και το τραγούδι. Στο σκάσιμο της δεκατίας, εκτός από το να διαβάζω λίστες, έζησα πανηγυρικά και εκστατικά ευτυχισμένη και αυτό έγινε πλέον ο βασικός σκοπός της ζωής μου...ο τελευταίος Δεκέμβρης... δεν ξεκίνησε για άλλη μια φορά με τη φράση «Ξημερώνει Δεκέμβρης» και ίσως αυτό να έκανε τη διαφορά... έγραψα ελάχιστα για το μήνα αυτό, για πρώτη φορά και άφησα την κάθε στιγμή να με συνεπάρει στο έπακρο...το πιασα ανάποδα και έπιασε. Ο αξέχαστος Δεκέμβρης μου...τα 30 χρόνια μου...οι αγαπημένοι μου φίλοι...τα ετεροχρονισμένα δώρα...η δημιουργία αδιάκοπων setlist, και εντελώς κουλών, τα βράδια πίσω, αυτή τη φορά και όχι μπροστά, από την αγαπημένη μου μπάρα, οι όμορφες μουσικές, το ταξίδι στην αγαπημένη μου πόλη, οι ειλικρινείς αγκαλιές με ανθρώπους που δεν ξέρουν να φοβούνται έναν καινούργιο, οι αγκαλιές με ανθρώπους που δεν ντρέπονται και παραμένουν αυθεντικοί με τον δικό τους τρόπο, η φωνή σου στο Lilac Wine και στην πίστωση χρόνου από το Θεό αλλά κυρίως τον ίδιο μας τον εαυτό, οι αμέτρητες ταινίες, τα αμέτρητα φθηνά τσιγάρα, η εικόνα του Ν. στο Παρίσι πριν 2 χρόνια και η ανάμνηση αυτής της πόλης, το μενού μιας ξεχωριστής πρωτοχρονιάς, οι κουβέντες για τη μουσική και κυρίως για τα πονήματα των ανθρώπων που με κάποιο τρόπο «ζουν» μέσα από αυτή, τα καινούργια μου βινύλια, το μεράκι και η θέληση, η ανθρωπιά που ακόμα υπάρχει, η αγκαλιά 2 μωρών ενός έτους, η δική μου αγκαλιά προς εμένα και η ελευθερία που μόνο εγώ μπορώ να μου χαρίσω και πλέον έμαθα τον τρόπο, η ανακάλυψη μπαρ κρυσφυγετων και η μυρωδιά της νύχτας απλωμένη στους ανθρώπους τους,...αλλά κυρίως που στην αγαπημένη μου πόλη συνάντησα αγόρια, κατά βάση μελαχρινά, που γουστάρουν κορίτσια αλλά δε φοβούνται να κλάψουν, ν αγκαλιάσουν, και να λιώνουν κάθε βράδυ με το κομμάτι που ακούς τώρα...
Στον Α. γιατί ήταν εκείνος που έμαθε στα υπόλοιπα μελαχρινά αγόρια το κομμάτι και που στα 30 και του...συνεχίζει να ονειρεύεται αδιάκοπα...στον ύπνο και στον ξύπνιο.