Tuesday, December 15, 2009

Κι αν είμαι ροκ



Λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30, είχε και το Πολυτεχνείο τη δική του επέτειο...Πάντοτε στα γενέθλιά μου, αφιέρωνα στον εαυτό μου το “Long December” των Counting Crows…με την ελαφρά φαντασίωση και δεύτερη ευχή όταν έσβηνα το κεράκι μου να τύχει να περάσω κάποτε τα γενέθλιά μου σε κάποια μουσική σκηνή στην California και εκείνοι να το παίζουν αποκλειστικά για μένα...ευσεβείς πόθοι θα μου πεις, αλλά αυτό το πιστεύω πολύ περισσότερο, από αν μου λεγες κάποτε αυτό που τελικά μου συνέβη λίγες μέρες πριν κλείσω τα 30. Και εδώ έρχεται να κολλήσει κατά μια πλάγια οδό και η επέτειος του Πολυτεχνείου...τότε που θυμούνται οι σταθμοί τα αγωνιστικά τραγούδια και ευτυχώς μαζί με αυτά και σπουδαίους συνθέτες...όπως ο Λοίζος στη συγκεκριμένη περίπτωση. Το ράδιο ήταν κολλημένο στο Μελωδία και άκουγα τα τραγούδια που κάποτε νόμιζα πως αποτελούσαν νανουρίσματα για μικρά παιδιά.

Παρένθεση: Η μητέρα μου με νανούριζε με κομμάτια που αφορούσαν την εποχή εκείνη και άλλα δακρύβρεχτα, εκτός από το «Ξύπνα Αγάπη μου». Όταν πλέον πήγα στο σχολείο και ήρθε εκείνη η δημιουργική και καλλιτεχνική στιγμή της συμμετοχής μου στη χορωδία, με έκπληξη συνειδητοποίησα πως εκείνα τα τραγούδια με συντρόφευαν στις νύχτες μου με το Μορφέα. Η έκπληξή μου ήταν τόση, που με περίσσια άνεση και δικαολογημένο θράσος, πήγα στη δασκάλα να πω, πως αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα...νανουρίσματα αντί για αγωνιστικά τραγούδια (βλέπεις το δίκαιο με έπνιγε πάντα)...τελικά κάλεσαν τη μητέρα μου στο σχολείο και τα επόμενα χρόνια συνέχισα να τραγουδάω πλέον, με περηφάνια για το καλλιτεχνικό και αγωνιστικό φυσικά soundtrack των νυχτών μου.

Μέσα σ’ εκείνα τα τραγούδια, εκείνο το μεσημέρι ξεκίνησε η κιθάρα...και η φωνή του Παπακωνσταντίνου ... «Κι αν είμαι ροκ, Μη Με φοβάσαι, νύχτες αγρύπιας να με θυμάσαι»...Με χτύπησε κεραυνοβόλα. Γελοιωδώς, ως εκ πρώτης ακρόασης ταυτίστηκα απόλυτα ...Ναι είμαι ροκ...και έγινα 30 και θέλω να με θυμάσαι...(με πολλούς αποδέκτες). Αν μου το έλεγαν πριν από χρόνια, ίσως να μην το πίστευα...Θα μου ήταν πολύ πιο λογικό, στην κουλή ζωή μου, οι Counting Crows να μου τραγουδούσαν το “Long December” οπουδήποτε στον κόσμο. Το να με εξέφραζε με τόση επιτυχία ένα κομμάτι που ναι είχε γράψει ο Λοίζος, αλλά είχε τραγουδήσει ο Παπακωνσταντίνου, δε θα το δεχόμουν. Αυτή όμως είναι η μαγεία του να μεγαλώνεις και η δεύτερη περσόνα σου, να βαπτίζεται Κουλίδου, από τα μαγικά κουλά που της συμβαίνουν. Αυτή τη μαγεία ευχαριστήθηκα...περισσότερο γιατί τώρα που μεγάλωσα, τόσο πιο ελεύθερη νοιώθω και άλλο τόσο περισσότερο ζω με συνείδηση την κάθε στιγμή μου...Δε φοβάμαι...Είμαι ροκ... και σένα απλά θα σου πω πως ΚΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ ΡΟΚ ΜΗ ΜΕ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΕΦΤΑΣΑ ΚΙΟΛΑΣ 30 ΧΡΟΝΩΝ, ΝΥΧΤΕΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ...στη διαπασών.

Κι αν είμαι ροκ...

No comments: