Saturday, October 24, 2009

Εφηβικοί έρωτες μιας άλλης εποχής... (#2)

....αχχχ...ώρες, ώρες αναθεματίζω με τα φεσιμπούκια (facebook)...ποτέ δεν ξέρεις ποιον μπορεί να συναντήσεις...και πόσο ρομάντζο να βάλεις στα γραπτά σου όταν οι ορισμοί διαθέτουν ψηφιακή ύπαρξη, από το μηδέν και το ένα χαρακτηρίζονται και αλλάζουν σειρά...

τον πέτυχα...άλλον ένα τεράστιο εφηβικό έρωτα που βλεπα στην οθόνη της τηλεόρασης και έλιωνα...του ζήτησα να γίνει ηλεκτρονικός μου φίλος με αίτηση της εφαρμογής του φεσιμπουκ. Κι έγινε...δίχως λόγια...απλά με το πάτημα ενός κουμπιού...δεν ήξερα αν ήταν όντως αυτός...όταν απλά το δέχτηκε με το πάτημα του κουμπιού, δίχως άλλη επαφή...αμέσως έψαξα τις σελίδες του να δω αν είναι αυτός...

έλιωσα...κόπηκα στα δυό...τα πόδια μου σταμάτησαν να με κρατούν και η καρδιά μου πήγε να σπάσει...ήταν ο ίδιος...αυτός για τον οποίο έλιωνα στα 14...και κρατούσα τη φωτογραφία του στο πορτοφόλι μου...κάτι εντελώς παράδοξο για μένα...πίστευα πως ήταν ο άντρας των ονείρων μου ... και κατά εξήγηση του χτυποκαρδίου μου...μάλλον παραμένει ακόμα...κι ας πόνεσε η καρδιά μου εκείνη τη στιγμή από το σφύξιμο...και το στομάχι μου μαζί...ήταν τέτοια η λύτρωση του αχ του έρωτα, κι ας ήταν μονόπλευρος κι ας ήταν πλατωνικός...

ο Α. μου είπε να του στείλω μήνυμα "Σ'αγαπώ. Είχα τη φωτογραφία σου στο πορτοφόλι μου στα 14.Δε σε Ξέρω... Αλήθεια όμως...Σ' αγαπώ"....Και για μια στιγμή σκέφτηκα να ενδώσω...

2 comments:

zoe.k. said...

κάντο ντε!

"Αισθηματική ηλικία" said...

οπως παλιά
σε μια κασσετα
μια ψυχή
να γραφεις και να κλαις
κι ο παραλήπτης
ναχει ξεχασει να την ακούσει

τωρα
μετά
σήμερα
ξαφνικά
γεμισα δακρυα
δε φτανανε τα χερια μου
ουτε το γλυκο σταφυλι
να τα κρατησει
ηταν ολα τα δακρυα που δεν αφησα
και για τιμωρία
ασπρίσαν τα μαλλιά μου

και τωρα
νυχτωσε κι ακομα ακούω
ξανα και ξανα
ενα ταξιδι κι αλλο
να μη τελειώσει


πρεπει να σου πω ότι οσοι ξέρουν απο χωρισμό
είναι φιλοι της καρδιας
για πάντα
ακους?

για πάντα
γιατί μόνο αυτοί μπορουν να λένε οτι έζησαν

δε σου λεω ευχαριστώ
σου λέω
ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!