Ουπς…δεν το συνηθίζω… γραπτό εν υπολογιστή…άδικο μου φαίνεται…λίγο βαριέμαι τα πλήκτρα επί του συναισθήματος, με αδειάζουν οι πληκτρολογήσεις επί της ουσίας….παρόλα τ’ αυτα έμοιαζε κάτι τα μάλα άνω του δελεαστικού…τα’ αντέχω…θες η συνήθεια …θες ο κωδικός, κοινός ή κοινής σκέψης…με ράγισε πάνω στα κουμπιά και τα άφησα και το δάχτυλο και το καταπονημένο μου, από το τι, θα στο πω μια μέρα, κορμί!
Ζω μεγαλοφώρες στιγμές και δεν τις ζω…είναι μεγαλοφώρες αλλά δεν τις ζω…προσπαθώ…τώρα που σου γράφω νομίζω πως τις ζω…σγουάουυυ
Έχω στοιχειωθεί η άμοιρη μέσα σε μια κουβέντα σου …και μένω εκεί γιατί ξέρω πως αυτή σφύζει μέσα της όλα όσα είμαι …θα μπορούσα να στο αναλύω επί ώρες…μα είναι δυνατόν καρδούλα μου (το εννοώ) … «Πότε χόρεψες, για κάποιον άλλο, το χορό του φιλιού…πότε;». Μα είναι δυνατόν …να μην πέσω σε μια υποψία στιγμιάιου έρωτα, ακόμα κι αν ξέρω πως οι ερωτικές μας κατευθύνσεις είναι κοινές…Ένα σ’αγαπώ δε θα σου τ’ αρνιόμουνα…μεγαλόψυχη γεννήθηκα, μεγαλόψυχη θα πεθάνω…κοινώς πουτάνα με την καλή έννοια. Ξέρεις εμείς του κάτω λιμανιού είμαστε οι καλύτερες σε όλα και πάνω απ’ όλα στην αλήθεια …γιατί ποτέ δεν αρνηθήκαμε τη φύση μας… τι σου λέω τώρα…μα και πάλι αγάπη μου πως τόλμησες να ξεστογράψεις αυτή την φράση? Πρέπει να ήμουν στα όνειρά σου ε? Η Λόλα υπήρξα εγώ κι όταν σε γνώρισα σκεφτόμουνα και ύστερα όλοι πήγαν στην ακρογιαλιά!
Να σε πάρω λίγο μαζί μου…? Να σου χορέψω ένα φιλί? Θα τ’αντέξεις? Ναι … από μένα? Μπα…έχω αμφιβολίες… άσε να σου χορέψω το χορό του φιλιού…είμαι σίγουρη πως δεν θα το χεις δει… κι ας μας χωρίζουν ελάχιστα χρόνια πρακτικά κι ας μας χωρίζουν πολλά επί της ουσίας…Εσύ το ξέρεις..εσύ το δείχνεις…Είμαι ριξικέλευθη και ευθής …(και ανορθόγραφη) τ’αντέχεις?
Θα μεγαλώσεις και θα γίνεις νέος όσο πρέπει? Τ’αντέχεις?
No comments:
Post a Comment