Απαιτείς, θέλεις, μπορείς...

Έτσι τελείωνε το μύνημα πρόβλεψης του ωροσκοπίου μου για τούτη την εβδομάδα. Πάνω που αποφασίζεις να μην πάρεις και πάλι όλες τις καταστάσεις στα χέρια και πέσεις με τα μούτρα για άλλη μια φορά, χάνοντας τελικά αυτά που επιθυμείς, σκάει μια κωλοπρόβλεψη για να σου θυμίσει τις αρετές του υπέρτατου, δυναμικού,ονειροπόλου Τοξότη. Για μια στιγμή εκστασιάζεσαι με τη θύμηση της φύσης σου, όπως τα άστρα τάξανε για κείνη...και λες ναι... δε μπορώ να το βάλω κάτω... δε μπορώ ν'αφησω τα πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους... δε μπορώ ή στην προκειμένη περίπτωση απλά δεν ξέρω? Πραγματικά δεν ξέρω...Ναι συνειδητοποιώ πως ακόμα κι αν θεωρώ τον εαυτό μου ελεύθερο άνθρωπο, είναι πολλές φορές που τον αιχμαλωτίζω στη σκέψη αν αφεθώ στις ομορφιές, θα χαθούν όλες στο πρώτο άγγιγμα... φοβάμαι...αφήνω τα πράγματα για τους άλλους, αλλά στην ουσία όχι για μένα... είναι εκείνες οι σκέψεις που δεν μ'αφήνουν...όλα θα χαθούν, όλα...Δεν απαιτώ αλλά θέλω και μπορώ... μα δεν ξέρω πως να το κάνω δίχως να απειλώ και να τρομοκρατώ το μυαλό μου και κυρίως το συναίσθημά μου. Αν δεν ανησυχήσω, αν δε σκεφτώ το χειρότερο, αν δεν τρέξω...ίσως σ' αυτό που θέλω να καταλήξω είναι πως αν δεν το διεκδικήσω με όλη μου τη δύναμη τότε δεν τ'αξίζω...ακόμα κι αν κάπου βαθιά πιστεύω πως αξίζω όλα τα καλά του κόσμου. Και τελικά όλο αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να το βαπτίζω ως βαμβουνακικό, έντεχνο σύνδρομο, που ξέμεινε από λανθασμένες επιλογές "κουλτούρας" της εφηβείας μου, ή απλά φόβο αγνώστου ακόμα κινήτρου. θέλω αναπνοή...να τα υχαριστηθώ όλα τα όμορφα...Δε θέλω ν' απαιτήσω... θέλω να θέλω και θέλω και να μπορώ...(από κάπου είναι αυτό, αλλά δε θυμάμαι)...θέλω να ξυπνάω με πίστη, αναπνοή και χαμόγελο...τόσο απλά...